44 magnum


რევოლვერს 
               მივიბჯენ 
                           ნიკაპქვეშ...

და ანგელოზთა დასი
სათითაოდ 
გაჩეხავს 
ჩემს ტრამვათა
მარადმწვანე 
ტრამალებს.

***

რევლოვერს
               ვიბჯენ
                      ნიკაპქვეშ,

იმის იმედით,
რომ შენ შემხედავ 
ყოველი კუთხიდან...

რომ შემომივლი, 
ვით 
დედამიწა - 
                        მზეს.

***

კვამლი სისხლისფრად 
იღვრება ლულიდან...

ვეღარც შვებას ვგრძნობ...
ვეღარც ემპათიით დაცდენილ სიტყვებს,
ამდენი წყვილი ტუჩიდან.

***

საკმევლის სუნი ოთახში -
ჩემი სულის მაგვირად დგას.

(ჩემი ცივი გვამი იხრწნება...
იკლებს წონაში...)

მღვდელი ქრისტეს იერით,
დამჩხავის თავს
და მიკითხავს
დავითის ოთხმოცდამეათეს.


18 მარტი, 2023წ.
0 კომენტარი

© POETRY.GE 2013 - 2024

@ კონტაქტი