leaves levitate

I

სახლები ჰგვანან ქაღალდის ნაკუწებს,
ერთ დროს, სიტყვებით სავსე გვერდებს,
თუმცა, გარედან, შიშვლად მოუჩანთ,
თოვლივით სითეთრე, მათ ტანებს.

II

...
იცი?
ჩემთან სახლში,
პატარა კაქტუსი მაქვს.
- უჩემოდ, რა მოუვა? - მომვლელს ვკითხე, რომელიც, ერთ დროს, შენ მეგონე.
        მეგონა, შენ ცხოვრობდი ჩემს 
        სახლში.
        მეგონა, სულივით,
        თრობასავით,
        უხილავი, თუმცა,
        საგრძნობი,
        მზრუნველი იყავი...
- აღარც წვეტიანი ჭაღარა წვერის
        და აღარცერთი ეკლის
        აღარცერთი წვეტო მოუჩანს. - ასე მითხრა.
...
...უჩემოდ
ჩამოყარა?
თუ, 
უჩემოდ
გაიხარა
და მახვილივით
ცრემლნი,
საბოლოოდ,
საფლავის სიღრმემდე დახარა...
ჩემი 
საფლავის 
სიღრმემდე...
მე გამატანა...
სევდა, 
წვიმა, საზრდო,
მჯიღ-ამოფარებულ
ცივ გულზე
მირონად
გადამატარა.


15 ივლისი, 2024წ.