თეთრი ოთახი

სხეული - სხივს ჰგავს,
უშენობა - ისე მაბრმავებს,
ისე მამდაბლებს,
თითქოს დაბურულ ცას ვუცქერ,
ღრმა ტბიდან...
მიმიკა - სიტყვად...
ეულად რჩება,
მარტოდ და წმინდად,
როგორც, პასუხი ყოველ 
წარმოთქმულ ლოცვაზე -
- ამინ.
თავით
ეხები ჩემს გულის ფიცარს...
ჩემი გვამივით,
რჩები ცივად,
ვეღარ გაიფრენს, ალბათ ჩემზე დარდით,
ფრთებზე რომ გადევს, ტვირთად.

***

შენი სხეული - სხივად...
სულის სიმაღლით,
ძლივს ვუტოლდები,
იმ წითელი ღვინის ჭიქას,
შენ რომ ეპკურე,
ქრისტეს სისხლად.


28 ივლისი, 2024წ.

Kafka in the room