სხივო, სხვისო...

სხივო,
სხვისო...
რად ხარ,
ეროსის ისარის
მსისხო...
მოდი,
მზერა შემაჩვიე...
ფარდის უკან
ბერივით დამალული,
მარტო
           მე
              შემამჩნიე...
ოღონდ,
მე 
ცა...
ღრუბლებად
არ
დამჯიჯგნო...
ოღონდ, 
მე
ზღვა,
ნარიჯნისფერი
ხაზით,
ორ ნაწილად, დასავლეთ-აღმოსავლეთით
არ გადამწიო...
აქ სულ ღამეა,
სხივო,
სხვისო...
ზურგიდან
თავამდე,
იარებზე მორბენალი ტალღა შენი,
მლაშეა...
იქნებ, ქრისტეს მაგივრად, მე ჯვარი,
შენ მზიდო...
თორემ, დასასრული, სწორი გზის,
მაინც
გოლგოთას
მთაზეა...
მე 
გოლგოთამდე
შენი სარკე ვარ.


12 სექტემბერი, 2024წ.

Kafka in the room