ღამის ტაძარი

როგორც
ფერმწერი,
ბაგეთ
ცრემლებით ვამკობ...
ფუნჯს,
ჩაკეტილი
სახლის კედელზე
ფრესკად ვადნობ.
შენდამი
             სათქმელს
                              ვმღერი,
ჩახლეჩილი ხმით,
ვნანობ...
რომ შეგეჩეხე, ვნანობ...
თვალთა სარკმელი,
იქნებ, 
რამემ, წვიმისებრად დანამოს,
წამით მაინც, რომ ვეღარ გნახო,
ღამით მოცულო
უმესიო
ღია გუმბათო...

***

...გლამობ...
თან გნანობ...


5 ოქტომბერი, 2024წ.

Doomed Aleksandrovich Man