დატირება ჩურჩულით

- ადექი. - საბანი გადამაძრო და ფარდა გადაწია.
- რომელი საათია ჯერ? - საწოლიდან თავი წამოვწიე მხოლოდ.
- ერთ საათში გაასვენებენ.
თვალებგახელილმა
სახის ერთი ნახევარი და
ცხვირის უმეტესი ნაწილი
ბალიშში ჩავრგე,
ერთიც ამოვიხვნეშე.
- მიდი, ადე, ყვავილები ვიყიდოთ ქვემოთ და მერე ავიდეთ სამძიმარზე.
შავი სვიტრი
ისე მჭიდროდ გადაეკრა ტანზე,
ახლად შეკრეჭილ ბოკვერს ჰგავდა,
ბუნტყლებით დენს მირტყამდა
შიშველ ტანზე.
და შავი, გრძელი ქვედა ბოლო ეცვა.
ზანტად წამოვდექი ფეხზე,
გავიზმორე,
გადავივლე,
ცოტა გამოვფხიზლდი,
ერთი ღერიც გავაბოლე და
ყოველდღიური შავებით შევიმოსე.
- წავედით? - კართან დავდექი.
მოვიდა და ფეხის თითებზე დადგა.
ამხედა, დამხედა, თმა გადამისწორა,
ამიჩეჩა,
მერეღა დამიქნია თავი თანხმობის ნიშნად.
...
სადარბაზოში მოთქმა არსაიდან ისმოდა.
თუმცა, მარცხნივ თუ გავიხედებოდი,
ძველ პიანინოს ამოფარებულ,
შავ სილუეტებს ვხედავდი.
აქეთ იქით ბორგავდნენ...
ბორგავდნენ...
ერთმანეთს მოძღვრავდენ,
არა, ასეთი მკვდარი გვყავს,
არა, ისეთიო.
მერე ხვნეშოდნენ.
აბოლებდნენ.
ოფლიან და ვითომ ცრემლიან სახეებზე,
ცხვირსახოცებს ისვამდნენ.
- კოტე,
- რაიყო?
- დარჩი შენ მანდ, მე ყვავილებს ამოვიტან.
- მიდი. ფული გაქვს?
- ჰო. უცებ ჩავირბენ და ამოვირბენ.
ცოტათი მივუახლოვდი შავ სილუეტებს,
მერეღა გავარჩიე ჩურჩულით დატირება.
თითქოს, ჩემს მეზობელს, ხმამაღლა
დატირება არ დაუმსახურებია.
- ვიზიარებ...
ვიზიარებ.
ვიზიარებ,
ვიზიარებ. - ჩურჩულით ვუდგებოდი გვერდით ყველა კაცს და ხელს ვართმევდი,
ჩურჩულითვე ვიღებდი პასუხს:
- გაიხარე, კოტე.
კოტე, მადლობა.
...
მალე ამოვიდა.
ხელში ცოტა ყვავილებით,
და სახეზე ეშმაკური ღიმილით.
- შევიდეთ. - შემომხედა და თავი კარისკენ გაიქნია.
შევყევი.
...
სასაფლაოზე წვიმდა.
ეტყობოდა,
რომ
საფლავი ოჯახს ჯერ არ ჰქონია და
არც დასჭირვებია,
ახალი მიწის ნაკვეთი ეყიდათ,
შემოუღობავი,
უბრალოდ გათხრილი.
ყველაზე ნაზი და ჩუმი ქვითინით
დაიტირეს
მეგობრებმა,
მშობლებმა,
ნათესავებმა,
საყვარლებმა,
ციხეში ალბათ ქმარიც ტიროდა.
ნუ, ყოველშემთხვევაში,
წვიმა ჰქმნიდა იმ სცენას,
რომ ყველა ტიროდა.
ვერ გაარჩევდა ადამიანი,
ვინმე მართლა ტიროდა თუ არა.
...
ასე დაკრძალეს
ჩემი ბოზი მეზობელი. 
აწ უკვე
მიწის რბილ,
დასველებულ გულზე,
უბრალო ხის ჯვარი დაასვეს.
არც "ძლევა" ეწერა ზედ,
არც 
"იესო ნაზარეველი, მეფე იუდეველთა."
მის აწ უკვე
მიწის
ლოყებზე...
წვიმა შავ-თეთრად
ჩამორბოდა.


31 ოქტომბერი, 2024წ.

Kafka Hurnmann