მზეო, ამოდი

ყველაზე მაღალი სართულის სადარბაზოში,
კიბეების წინ, 
კედელზე 
რგოლი იყო გამოჭრილი.
იმ რგოლში, სულ ღამე სჩანდა.
ბავშვობიდან მახსოვს,
ჩავიმუხლებოდი ხოლმე,
და მზეს ველაპარაკებოდი.
...
- მზეო, ამოდი.
ჩემთან წამოდი,
მე
წამომყევი,
შავ ზღვასთან. - რგოლში ცას ვუყურებდი.
მზეც მიპასუხებდა:
- მე თუ
შენც მომიძულე...
იცოდე,
მდგმურად დავუჯდები
ვარსკვლავთა ცებს,
ან ღამის შუქურებს.
- მზეო, ამოდი...
ნუ გამაჩუქებ...
ჩემს თავს
ნუ აჭმევ
ამ სამუდამო,
შავ ნამწუხრევს.
მზეო, უშენოდ, დაღია გულზე.
დაღია ქალაქშიც,
მას ეძახიან "სიბნელის ქუჩებს."

***

კართან
უხილავი აისია.
ზურგიდან თვალთაქვეშა ტბებამდე,
იარები მიდიან.
ჭორფლებად,
ნაოჭებად,
ნაკვთებად ქცეულნი.
მზეო, ამოდი.
ჩემთან წამოდი,
უკვე მერამდენე დღეა,
ფიქრით სული,
უშენობით გული,
არსება ჩემი, ჩუმი,
სულ დაილია.


1 ნოემბერი, 2024წ.

Kafka Hurnmann