მიმიკა

- რა გაცინებდა? - ცოტა მკაცრი ტონით და გამომეტყველებით მივუბრუნდი.
- ვიღიმოდი. - გასაღები გადაატრიალა, მომაშტერდა და კარი გააღო.
- რაზე?
- ისე ვიღიმოდი...
...
მაგიდასთან ჩამოვჯექით,
ერთმანეთის პირისპირ.
სიგარეტს გაუკიდა.
გაბოლებისას, ხმამაღლა გაეცინა.
მთლიანი სახე, ნიკაპით
შეკრულ მუჭზე დავიდე
და მივაშტერდი.
- დღეს ყვავილებზე 
რომ ჩავედი, - თვითონაც მიყურებდა, იღიმოდა.
- ჰო. - თვალებდახუჭულმა ვუპასუხე.
- დაჯიამ მომიყვა,
იმ დღეს, კოტე ისე სასაცილოდ არჩევდა ყვავილებსო... - საფერფლეს უყურებდა, აფერფლებდა და ისევ იღიმოდა.
...
- წყალს ავადუღებ. - მწირი სიჩუმის შემდეგ, წამოვდექი.
პასუხსაც დაველოდე.
რომ გავხედე,
ფანჯარაში იყურებოდა.
- დალევ რამეს? - კიდევ ვკითხე.
- არა.
...
ისევ სიჩუმე,
ნაადრევი.
გარეთ, ჯერ უხილავი ტალღა ჩქეფს,
განაწამები.
...
ორივე ვკვდებით წამებში.
...
- მაინც კარგები აგირჩევია. - უკან
არც მივტრიალდი.
- მომეწონა. - მე სააბაზანოში ვარ,
წვერს ვიპარსავ.
- ვაზაში ჩავალაგე. - დაწოლას ვაპირებ.
- წყალს ხომ შეუცვლი 
ხოლმე?
...
ჩემი ხელები გახდნენ
თეთრი აფრები,
პატარა ჩაძირული ნავების.
...
მე ვარ მსახური-მზე,
უდროო დაზამთრების.


2 ნოემბერი, 2024წ.

Kafka Hurnmann