შემოდგომა-ვ

ჯერ არასდროს არ მიგვრძვნია ასე ცხადად,ასე მარდად,
რომ მესმოდეს გაზაფხულის,
ყრუ გუგუნი მეწევეს დარდად..

სიო მზისგან მონაქროლი,არხევს ვარდებს არხევს კართან.
წვმის წვეთი ღრუბლებს ეტრფის,
ასე ნაღდად,ასე კარგად.

ზაფხულია მწვანე სისხლი გადაუსხამს არემარეს,
ცა ვარსკვლავით მოჭედილი
საქმეს ართმევს, იმ მკრთალ სანთლებს..

ზაფხულია,  საიდმლოს კვლავ ინახავს თეთრი მთვარე.
აინათებს ცისფერ ლანდებს,გაგვინათლებს შავ-ბნელ დარდებს.

მაშინ როცა თბილისს,ჰბურავს თეთრი თალხი,ვით საბანი..
შენი როკვა,შენი თრთოლვა,მაინც ისმის გულ საკლავი...

მხოლოდ შენ ხარ რეალური,მდუმარებით მევენახე.
შენს წიაღში შენს სიღრმეში,
მე ცხოვრება გამოვცადე.

მხოლოდ შენ და არავინ სხვა!
ქნართა სულით მომღერალო.
მხოლოდ შენ და არავინ სხვა!
ავგოროზო,მორბრნალო.