სევდა

სევდამ შემაყვარა მე შენი თავი,
მუდამ თან მზდევდა,როგორც აჩრდილი,
ის მუდამ ჩემი, მწუხრის წამალი,
გადმოვანთხიე ულევი წყარო,
ჩვენში რომ იყო შუამავალი
სიხარული კი შორს ჩადგა ჩვენგან,
მიუკარება როს ცეცხლის ალი,
მგონი მუდმივად ვიქნები ასე,
რომ მოგიძღვენი შენ ჩემი თავი,
მუდამ თან დამზდევს ჭირში-თუ ლხინში,
ეხლაც თანა მყავს ამ ლექსთა მწკრივში,
სევდამ შემაყვარა მე შენი თავი,
რომ სიხარული არმკარებოდა,
რომ უკეთესი მეთქვა სადარი.