სადაც არასდროს უთოვია ჩვენი ლექსები

ახლა თუ შეძლებ, მოუსმინე ოდნავ არეულს,
ნაბიჯებს როგორ აედევნა ქარი ფილტვიდან,
და შენი ცრემლის ბოლო წვეთში ახალ მთვარეულს
მიგრძნობ და მნახავ, უკანასკნელ კინო ფირიდან.

სადაც არასდროს უთოვია ჩვენი ლექსები,
და შენი ცრემლიც არ შეუკრავთ ერთ დიდ კრებულად,
მე მაპატიე,უძილობა მკვლელი ნემსები,
რომ ვეღარ მიგრძნობ ძლველებურად ვენად,ვენურად.

და ბოლო სიტყვაც თავს მოიკლავს, ბოლო მზის სხივთან 
ბოლო იმედით გაჰყურებენ ქუჩას ფანჯრები,
ნაბიჯს აყოლილ ქარს უსმინე...ქარს ჩამწყდარ სიმთან,
და სადაცაა აინთება ზეცის ფარნები.

ი ბერიშვილი