შარვლიანო

1

აბა, აქეთ მოიჩოჩე, ნუ მიფრთხი,
ახლოდან მიცქირე, შენს წინ ქალია,
რაც ღმერთმა გიბოძა,
ამ ქალიანად, შენია,
როგორ ვერ უნდა მიძლებდე,
ან როგორ ვერ უნდა მიფრთხილდებოდე,
ხედავ, ხორცისა ვარ, ბალიშივით ფაფუკი
ჩამრგავ თავს ჩაგეძინება.

და მაინც ველური ტყე გგონივარ, რომელსაც მთელი ცხოვრებაა ჩეხავ,
გზა რომ გაიკაფო,
არადა, ჩემს გარეშე პურსაც ვერ დაამტვრევ,
ვერც დანაყრდები,
შენი სულის შიმშილი ვარ, კუჭის ძღომაც,
ყველაფერთან არაფერიც,

ჩვენს თანაბრობას ღმერთიც ეწირება,
საღეჭი რეზინივით ვუწელავთ ცოდვებს.
წებოვნება დიდხანს არ მიგვყვება,
დღის ბოლოს რაიმე უწყინარ საგანს
რომ მივეკროთ და დავიმალოთ.

2

შეხედე ამ მდინარეს, მიდი, გაბედე, გადაეშვი!
ერთხელ ჩემს გამოც დაიხრჩვე თავი,
ისე, რომ ჩაიძირო და
დიდხანს ველოდო შენ გვამს როდის ამოათრევენ,
თუ ჩაძირვას ვერ შეძლებ,
ნაფოტივით მოტივტივე ჩამივლი,
მეც ხელს დაგიქნევ და
წუხანდელი ნაჩქარევი ორგაზმივით დაგამთავრებ.

3

შარვლიანო,
სულ მინდოდა მეთქვა,
იქნებ დედამიწა სამკუთხედია და
არა მკვრივი ძუძუსთავივით მრგვალი.
ბურთს ვერ შევადარებ,
რადგან ეყო მას ჩვენგან წიხლის კვრა.

ძილი უნდა ვისურვოთ ახლა,
მოულოდნელად რომ შევყავართ წამიერ სიზმარში,
ვხედავ, თუ როგორ მივსებს მუცელს შენი მსხვილი ძარღვი,
ცხადში კი ცარიელი სასმისივით ვრჩები.
ესეც ღმერთის მოტყუებაა,
მაინც რამდენი უხეირო სვლა უნდა გვაპატიოს.

4

შარვლიანო,
იცოდე, ყოველ დასასრულს გაგრძელება ახლავს,
განა ჩემს გარეშე შეგიძლია
დასასრულამდე დასაწყისს გაუძლო,
აიღო ქალი და შენებურად მართო,
ეს სკოლის გაკვეთილი როდია,
დაგიდონ და უშინაარსოდ გაიზუთხო,
ვერ მართავ ასე, ვერ უბრძანებ,
ვერ მოერევი, ვერც მოფერებით გახდები მასთან ვერაფერს,
სინდიოფალასავით გაჯავრებული დაგირჩება და
ყოველ შენ განცდასა და
მოქმედებას ძროხასავით დაგიკლავს ფერხთით.

არც ხილად გამოვდექი,
აძვრე ტოტზე და პირი გაისველო,
გაიხედე, როგორ დაკორტნა ჩემი ტანი ათასი კაცის თვალმა,
ახლა რომ ამომწურო,
როგორც მოხუც მგელს, ისე შემესევიან.
ერთხელ გასაღრღნელ ძვალსაც კი არ გადმოგიგდებენ,
ამას ჰქვია მშრალად დარჩენა და
არა - პირის სისველე,
როგორც წვიმისაგან მიტოვებული მიწა,
გვალვისაგან სახე დახეთქილი.

5

მე კაბად დავიბადე, შენ - შარვლად,
არ მოგვეცა უფლება ჩვენს იქით
ერთი ან მეორე წამოვიხადოთ თუ ჩავიხადოთ,
ესაა თანაბრობა, რასაც ვერ ვუძლებთ,
არც ისეთი რთულია ჩახდა-წამოხდა
ძალად ვინ შემოგვახევს, ნაჭერია, როდია ოქრო.
ჩვენს ნებაზეა კაბაცა და შარვალიც,
ჩვენი ხელების, ფეხების, თვალების ნებაზე.

აჰა, ვიშიშვლე ჩამქრალ თვალებთან,
მიპოვე, სუნით გამომარჩიე თუნდაც ას ქალში.
აი, ამ დროს ხარ კაცი,
ამ დროს ხარ შარვლიანი.

თუ შენს წინდებსა და პერანგს ვაუთოვებ,
ესეც ნებითაა,
თუ ერთ საწოლში ვგორაობთ, ესეც ნებითაა,
თუ სხვასთან ჩავგორდებით, ესეც ნებითაა,
ვალდებულებით ნასესხების გაცემა იყოს,
ვალდებულებით წყალსაც არ მოგაწევ სიკვდილისპირს.

6

როცა შენი შარვლით შევიმოსე,
ცოტა ვიუხერხულე
ხეზე კაბით როგორ გავბედავდი ასვლას,
შემდეგ დროც გაფუჭდა,
სწორედ იქ გაწყდა უხერხულობის ძაფი,
სადაც შენი შარვალი მოვირგე,
იქ სხვის შარვალზეც წამცდება თვალი,
თუ კი მიშველი, უშველი თვალსაც,
ამ დროს ხარ კაცი
ამ დროს ხარ შარვლიანი.

უნდა გვესწავლა ერთმანეთი,
ჩემი სახეც კი არ მოთბება შენს სიცხელეზე, თუ არ მერგები,
თუ ჩემს მარგალიტს არ უწოდე სახელად შენი,
ეს დღეც რკინად შეგვრჩება, ყუმი და ცივი,
უნდა ვისწავლოთ ერთმანეთი.
ამ დროს ხარ კაცი,
ამ დროს ხარ შარვლიანი.

7

ნეტავ კაცი ვიყო, მხრებს გავშლიდი,
ამოვიღებდი საღ ასოს და ყველა ტკივილს მივაშარდავდი,
ჩაცუცქული, თითქოს ვემალები და უფრო მერევიან,
რა ჩემი საქმე იყო ქალობა?!
აჰა, მიეცი, უშობე სამშობლოს ნაშიერი.
აჰა, გიყვარდეს კაცი, სანამ შენად თვლი.
აჰა, იტანჯე, დამუნჯდი, ყველაზე ბოლოს გამოთქვი სურვილი...
ამით ხარ ქალი
ამით ხარ კაბიანი.

8

აგე, ჰამაკი გაუკიდიათ ჩვენსავით ჭრელი,
ეს კანფეტივით ტკბილი სხეული ახლა რომ მასში ჩამაფენინა,
თან რომ მომინდეს დამარწიოს შენმა სიფრთხილემ,
ასე, შენსავით ვერავინ შეძლებს, მარწიოს ფრთხილად და გაურკვევლად.

აქეთ გაიხედავ - ქალები, იქითაც - ქალები.
რომელ ერთს გინდა გაუმკლავდე,
რომელ ერთს გინდა აუმღვრიო ფიქრი,
ხუთს პატრონი ჰყავს, ათი პატრონს ეძებს,
აქაც გემოვნებას ერჩი,
ყველას შთანთქმა გინდა. უცნაური ბედისა ვართ ეს ოხერტიალები.

9

შარვლიანო,
მე შემიძლია, მოგატყუო ყოველ ცრემლისას,
მე შემიძლია, მოგატყუო ყოველ კვნესისას,
მე შემიძლია, ცოლს გაგყარო ერთი მზერითაც,
ასე ვტკბებოდე მრავალი წელი, ოღონდ მინდოდე.
რამ უნდა მოგსპოს, თუ არა სიტყვამ, ისიც ქალისგან.
ცოდვაა ჩვენი ერთად არ ყოფნა.

10

ადი იმ მთაზე, გაბედე, აბა, როცა მზე წვება,
შედი იმ ზღვაში, გაბედე, აბა, როცა შტორმია,
შემო იმ სახლში, სადაც მხოლოდ ჩვენი ხმებია,
გაბედე ისე, რომ არ იწვნიო.

წამო, ქოხთან მიგიყვან.
იქვე გულაბია, ძელსკამზე დანარცხებული,
ზედ ჭიანჭველების გუნდია დასეული,
შრომისაგან გადაღლილნი,
ბოლოჯერ აფრინდებიან და
ისინიც, გულაბივით, დაენარცხებიან სასიკვდილოდ.

შარვლიანო,
დანარცხებაც ხომ ჩვენი ფინალია.

რა გაგვასწორებს ამაზე მეტად, თუ არა კუბო,
რა ამოგვალპობს ამაზე მეტად, თუ არა მიწა,
რა ამოგვწურავს ამაზე მეტად, თუ არა ჟამი,
რა დაგვღლის ამაზე მეტად, თუ არა ერთად ყოფნა.
რომელი ერთი გადავლახოდ უერთმანეთოდ.
თხოვნა მაქვს ერთი:
თუ შენზე ადრე ჩემთან მოვა გრძელი სიკვდილი,
გთხოვ, გამატანო შენი შარვალი!