უსათაურო

მე გიყურებ, მეხსიერებაში, პორტრეტში

როგორც ველური ბუნების ფოტოგრაფია მტაცებლისა და მტაცებლის გამოკითხვა

მოხდენილი მძინარე ეშმაკური თვალებით, კრესჩენდოში გაბრწყინებული ნაგლეჯი.

მე ახლა ზამთრის ვხატავ სიცხეს შენი თავდაჯერებული მკერდიდან

როგორც დამცინავი ჩიტი უმღერის ნოქტურნს შორეულ მეწყვილეს.

არ ვიცი როგორია დაბალანსებული ცხოვრება:

როცა მოწყენილი ვარ,
არ ვტირი მე ვასხამ
როცა ბედნიერი ვარ,
არ ვიღიმი, ვბრწყინავ
როცა გაბრაზებული ვარ,
არ ვყვირი, ვწვები

უკიდურესობაში,
განცდაში კარგია:

როცა მიყვარს, ფრთებს ვაძლევ მათ, მაგრამ ალბათ ეს არც ისე კარგია, რადგან ისინი ყოველთვის მიდრეკილნი არიან წასვლისკენ და შენ უნდა მნახო,

როცა გული დამწყდება,
არ ვწუხვარ,
ვიმსხვრევ.