რა ბრმაა ხალხი სიამაყეში

"სიყვარულშიც და მეგობრობაშიც ადამიანები ფიქრობენ, რომ კარგად იქნებიან მათთან, ვინც იზიარებს მათ ინტერესებსა და შეხედულებებს, მაგრამ კარგია მათთან, ვინც არ იწინასწარმეტყველებს თქვენს ინტერესებს შეხედულებებით და აქვს საკუთარი."

ჩვენ ხშირად არ ვფიქრობთ სიამაყეზე საკუთარი ან საერთოდ, მაგრამ როცა ამ აზრებს მივმართავთ, საშინლად არასასიამოვნო ხდება, განსაკუთრებით როცა საქმე სიყვარულს ეხება და მინდა მჯეროდეს, რომ მის გარეშე არსად და არასდროს.

ადამიანებს ახსოვთ მომენტები, როცა ბედნიერები იყვნენ, ათვალიერებენ ერთობლივ ფოტოებს, ხელახლა კითხულობენ შეტყობინებებს, განიცდიან კონტაქტის, საუბრის, შეხვედრის სურვილს, მობეზრდებიან გონების დაბინდვამდე, მაგრამ არაფერს აკეთებენ, ისინი ამ გრძნობებს ცნობიერების შორეულ ნაწილს აგზავნიან და სიამაყით იხსნიან, მაგრამ ეს ყოველთვის არ არის სწორი გაგიკვირდებათ, რამდენჯერ იყო თქვენი სიამაყე მხოლოდ სისუსტე და სისულელე, თუ საკუთარ თავთან მაინც გულწრფელი იყავით.

დამწვარი ადამიანი შეიძლება დაიმალოს ცივი კანის მიღმა, ხოლო პანიკა, დაუცველობა, მტკიცე ხელის ჩამორთმევის მიღმა დრამები და ტრაგედიები, დაღლილი მზერის მიღმა და დამპალი შინაგანი სუფთა თმისა და მბზინავი ფეხსაცმლის მიღმა, რომ ხშირად წაკითხული წიგნებისა და სიტყვების მიღმა ჩვეულებრივი სულელი იმალება, ხშირი ღიმილის მიღმა კი ღრმად უბედური ადამიანი, რომ მთელი გავლილი მანძილი იმალებოდა პატარა ნაბიჯის მიღმა და ხანდახან, აბსოლუტურად არაფერი დუმილის მიღმა.

თუ მართლა გინდა ცხოვრების შეცნობა,
თუ მართლა გსურს ცხოვრების შეცნობა,
მაშინ ისწავლე ჯიბიდან გადმოვარდნილი
ორი კაპიკივით ადამიანების დაკარგვა.

დიახ იყო.
დიახ, მეტი არა.