ამბავი მეფე ხებასისა გამილფმპყრობელობისა

იყო ქართველთა ხებასი,
ჰყავდა ლაშქარი ათასი,
ლაშქრა ოსმალთა ქალაქში,
მოკლა თურქები კვნესაში.

მას შვილი ჰყავდა ლამაზი,
ჯოლინი, მაგრამ ალმასი,
დელფინთან გაკეთებული,
სტამბულში დაბადებული.

შვილსა ეძახდნენ პედერასტს,
ცეცხლსა და თავ-დეგენერატს,
ბიჭს არ ტოვებდა მიუსვლელს,
არცა სხვა ყველა მიმოვლელს.

ერთ დღეს გაბრაზდა მეფეი,
შვილს გაუგზავნა ჯეფერი,
ჯეფერმან მეფეს მოჰგვარა,
შვილსა წამოსცდა - "ო არა".

მეფემ მათრახი იშიშვლა,
შვილის თავშია შიშის სვლა,
ჯოლინმან აღარა იცის,
რაღა ქნას, რაღასა იტყვის.

და ხებასმან მას უბრძანა:
"შენ ზანგთან რამ მიგაბრძანა,
ჩემსა სისხლსა რომ აგრძელებ,
მონა-ხალხთან რას აკეთებ?"

შვილი შეჰყურებს მამასა,
ვეღარ იკავებს ცრემლსასა,
"მეფეო, პატიებას გთხოვ,
მე ორსულს, სხვას ნუღა მომთხოვ."


ხებასს წინ დაუნახია,
მისი ქალი რომ ბოზია,
მათრახსა ხელი ჩასჭიდა,
ჯოლინს სახეზე აჰკიდა.

დაღონებული ხებასი,
შვილს ჰყიდის, მანეთი - ასი,
დელფინებს შვილს თან აყოლებს,
მოვლას სთხოვს, არა გამყოლებს.

მეფეს შვილი აღარა ჰყავს,
სისხლის ხაზს რომ გაუკაფავს,
მემკვიდრისა საძებნელად,
თავს აღრიცხავს მილფმპყრობელად...