შემოდგომისას

იალკიალი ღრუბლების 
უკვე მერამდენჯერებად
მოდის და მოაფრიალებს 
თეთრი დროშებით თენებას.

გაყინულ ლეშხებს ფოთლებზე
ფთილ-ფთილ თეთრები დასცვივდა,
რა დროს რამეზე ფიქრი და
რა დროს რამეზე დარდია,

ბუჩქიდან თოთო ბუძგები
ბობღვა-ბაკუნით გამოძვრნენ,
ალბათ სიყვითლის ფოთლებში
საზამთროდ ვაშლებს ახმობდნენ.

სად რა დაურჩათ ნეტავი,
სად რა ნეტავი დამირჩა?!
დაჩირებული დღეები
საიანვრებოდ დაქუჩდა.

“დარამ, დარირამ  “— მე მაინც 
მივალ  მისასვლელ ნაპირსო, 
“დარამ დარირამ “ — და მაინც 
სიმღერას საჩემთავისოს 

იმღერებს  გზად იმ  ნაპირზე 
ქარ-სიო. ცაც ღამნაჩვევი , 
გადამზისფრდება ქარვისფრად  
როცა ინებებს გამჩენი !
 
მზე-ხვატ ნასვამი თუნგები  
რომ მორჩებიან მუსაიფს,
ღვინისფრად დაათენდება 
როცა დილისკენ მუყაითს,      

ჰეი, თეთრწვერფერ ნისლებო, 
დაბლა ჩამოხველთ  სტუმრადო,
უნდა ცა- მიწა შეჰყაროთ
აღარ იარონ უბრადო?!

 იალკიალი ღრუბლების, 
უკვე მერამდენჯერებად,
მოდის და მოაფრიალებს 
თეთრი დროშებით თენებას! 
     



                       ივლიტა