ნ ა ტ ი ფ ი

შენ ხარ ნატიფი,გულში ცრემლით ამონატიფრი,
სულ მუდამ დამდევს,მეყვარება შენი მშვენება,
გაგიმხელ გრძნობებს და მოგიტან რითმათ,ლექსებად,
მოგიძღვნი რითმებს გვირილებად,ხან ენძელებად.
გეტყვი:მიყვარხარ,უშენობით სულს ეძნელება
შენს ნაფეხურებს სული ჩემი კვლავ ეფერება,
კვლავ ეფერება,გხატავს მუზა ლამაზ ფერებათ
შენს სიყვარულში ვივლი მუდამ, დაუბერებლად.
მოგაყრი რითმებს როგორც იებს,თანაც უკლებლად,
მინდვრებს იები,გვირილები ხომ არ ელევათ?
განა ნაძარცვ გულს,მუზა ღამით გამოელევა?
შენ ხარ ნატიფი,გულში ცრემლით ამონატიფრი
და ამ სიყვარულს,ვერც რა ძალა ვერ მოერევა.
/კახა გორგაძე 2020წ,02/