აბუდელაურს...

გზად მივალ აბუდელაურს,
საისგზით მაველ შენამდე?
ჭიუხებს თოვლი ეფინა, 
მაღლა გორს დეკან ჰფერავდეს.
მხარს მკიდავ მადლის ხურჯინი,
სალექსოდ ფიქრებ ღელავდეს,
მივსებდეს მთანიც ამაყნი
სულის გამოცლილ ხელადებს.
ამბავს ვიხსენებ პაპის თქმულს
წინაპართ ნათქვამს დღენამდე.
აქ ხევსურს დევთან უშუღლავ
სიკვდილად სისხლის დენამდე.
გამაჰქცევიყო დევგმირიც
შარცხვენილ გულით ენამდე,
ვერასგზით ვერსად გაექცა
ხევსურ ფრთამალა შევარდენს.
წინ დევი, უკან ხევსური,
ორნივ წყალსშიგან შევარდეს.
წყალი შაფერა დევის სისხლმ,
მის ღრიალ სიპებს სერავდეს.
მაღლა ცას ჯანღი ეკვროდა,
წვიმას რომ შუბად სწვერავდეს.
ხევსურთ ამაყი ყიჟინა
არწივთ აჰქონდათ ზენამდე.