მთის სატრფიალო

შეხედე რა მზეა
ალისფერ სხივებით,
გულში რომ იკრავენ 
მოღამულ დარაბებს...
შენც გულზე შეგხსნოდა 
პერანგის ღილები,
მთის ყვავილს მოჰგავდი,
ნათრთოლებს ქარაფზე.
ასწლოვან ხეებს და 
დანისლულ ხეობებს
ეკვროდათ სული და 
ზვერავდნენ ქარები.
ერთურთის წადილი 
ფიქრებში ღრეობდნენ,
ჯეროვნად მღეროდნენ 
გრძნობებით მთვრალები.
წადი და უამბე შენს 
ჯალაფს ამბავი:
სასიძოდ მოვდივარ, 
შეავსონ თასები.
ქალებმა იხარონ 
მაგ მთების ავდარით
და გულზე სკდებოდნენ 
ჩვენს ახლოს ვაჟები.