დაშიფრული ლექსი

ნოემბრის დასასრულს
ჟამი სუსხიანი,
ტყე ნატრობს გაზაფხულს
წიფელ-მუხიანი.
ფოთლები გაყინული
დაბლა დავარდნილი,
ღამე გარიყული
კაცი გავარდნილი.

დაანთო ცეცხლი და
მოჰფინა ნათელი,
ტყეა მოძღვარი და
კოცონი კანდელი.
მისთვის შენი სახე
სულის ტაძარია,
უწინ როცა ნახე
მაშინ გადარია.

ფიქრი, აზროვნება
შარფი ვარდისფერი,
უხსოვარი ვნება
მზერა დარდისფერი.
ამ ქვეყნად დადიხარ
ქალღმერთს შესადარი,
შენ ანგელოზი ხარ
ის კი სახედარი.  

შერეული წლებიც
დროის ქარტეხილი,
უკუღმართი სვლებიც
თავზე დატეხილი.
რაღაც  უცხო გზები
მოჩანს ალიონზე,
დაიწვას ძველი ბზები
ცოდვის ყალიონზე.

გულში მას ის გრძნობა
ისევ აქვს ჯანმრთელი,
და რად უნდა ბჭობა 
აანთო სანთელი.
თუ "გასა გ ე ბ ი ა"
შვიდის მერე ექვსი,
......_.....
შენია ეს ლექსი!

                                                                                                                            26.11.2025