სიახლოვე

რომანტიკული მოთხრობის ვერსია.
ის შემოდიოდა ჩემს სამყაროში, თითქოს მთელი ჩემი სივრცე მას ეკუთვნოდა. როცა ჩემთან იყო, ჰაერიც კი სხვანაირად მოძრაობდა, მისი თითები ჩემს ხელზე ყველაზე ნამდვილი იყო, რაც კი ოდესმე მიგრძვნია. ის სულაც არ ჰგავდა სხვებს – თითქოს მასში არსებული ქაოსი სიმშვიდესთან ერთად მოდიოდა, ისე, როგორც დილა და ღამე ერთმანეთს ემატებიან.

ჩვენი შეხვედრები ყოველთვის მოულოდნელი იყო – ზოგჯერ ქუჩის კუთხეში, სადაც თითქოს შემთხვევით გავებით ერთმანეთს, ზოგჯერ სახლში, როცა ჩემი ტუმბოს გვერდით მისი ფეხსაცმელი იდგა და სუნთქვის ხმა ოთახს ავსებდა. მაგრამ როცა მიდიოდა, ჩემს გულში მძიმე ტექნოს ცივი ხმა რჩებოდა – ის, რაც ვერასდროს მიჩუმდებოდა.

მისი დაბრუნება ყოველთვის მელოდიასავით იყო. როცა მიყურებდა, იმ მზერაში დავიწყებას ვცდილობდი ყველაფერის, რასაც ჩემი ცხოვრების ნაწილად ვთვლიდი. ის იყო ჩემი მშვიდობაც და ქაოსიც. ერთად, თითქოს უსასრულო ზღვაში ვცურავდით – ყოველ ჯერზე ახალი ემოციების აღმოჩენით.