მარის–ანია

არვიცი ახლა რა მომაწვა,სინანული,სიყვარული თუ ტკივილი,დღეს როცა სახლიდან გახვედი და თითქოს ბოლოჯერ ჩაგეხუტე, გამახსენდა ჩენი პირველი ჩახუტება,16_ი წლის წინ,ძალიან გამიჭირდა შენი ცრემლიანი თვალების დანახვა, რომ იკავებდი და უცბათ რომ გადმოხეთქეს თვალებიდან,ისე ვტიროდით და ისე არგვინდოდა ერთმანეთის გაშვება ,,ჩვენ ძლიერებივართ,,და ამ ფრაზით გავიღიმე,რასარ გავუძელით და რასარ ვებღაუჭთ,ჩემი ერთადერთი გმირი ამ სამყაროში შენხარ,ვიცოდი მთელი სამყარო ზურგს თუ მაქცევდა და შემიზიზღებდა შენ მუდამ გეყვარებოდი,თავი დიდ კოსმოსში დაკარგული კოსმონავტი მგონია, შენსგარეშე,შენ მარტო დედაჩემი კიარა ჩემი საუკეთესო მეგობარიც ხარ, შენ ამცოხოვრებაში იმედის ნაპერწკლებს ჩემთვის წყვეტდი რომ ბედნიერი გენახე, და ჩემი გაბრაზების საშვალებას თითქმის არავის აძლევდი,არვიცი რთულია შენსგარეშე როგორ მივხედავ ჩემსთავს,შენსგარდა ვერავინ ხედავდა ჩემს უცნაურობაში რაღაც კარგს,და ყოველთვის შენი უცნაური ანი ვიქნები,არმინდა რო იტირო,არც მე ვიტირებ, მიყვარს როცა იღიმი,იმმედია ეს ყველაფერი მალე გაივლის....

მარისანია