***

ჩემი ლექსები გაისმის მელოდიური ბგერებით,
ღამის ზმანებით დალეწილ, სხეულს აყრილი ბორგვებით
დგება უკუნი ღამისის.

ისრებს ვისვრი გაღმა, აქ არ საკმარ ხმაზე,
და მე მესმის ძგერა გულის, როცა გარბის ცაზე.

ჩემი გულის ფეთქვა სხვაა, არ ჰგავს თქვენსას!
უგულოთა მარშებს განწირულნო ველად!

აუწიეთ ხმას, არ ისმის მაღლა!
ჩაუწიეთ ბოდვას თითქოს კვლავ დაზამთრდა. 
იქარგება დილა და რიჟრაჟი ჩემში
გადაფურცლავს ვარდებს
მორითმული ველის.

მხიბლავს ნისლი ველად, ზამბახების წყება 
და სურნელი ვარდის, მძაფრი, შლილი კენტად.
კვლავ მზის სხივი თბილი, სიკეთეთა მფენი, 
მომანიჭებს ძალას არწივივით მფრენის.
 
ქუჩა ფარულ სევდით შეუმოსავს ღამეს, 
მე კი ბიჯით ნელით
დროს გავუსწრო ვცდილობ, მაგრამ ვერდავერა.
ისევ ხატი შენი და ლოდინი თმენით
განმიახლებს რწმენას გალაქტიკურ ფრენის.
კვლავ გონებას ვთიშავ, წამით ვიგრძნო შვება,
ამქვეყნიური ყოფის უსასრულო ღელვა 
მფერავს თეთრად, შავად და ეშვება ფარდა. 
კადრს მიღმა კი ტაში, კვლავ მქუხარე ტაში...
და მე ვხვდები როგორ მომაბეზრეთ თავი.

აუწიეთ ხმას! არ ისმის მაღლა!
ჩაუწიეთ ბოდვას, თითქოს კვლავ დაზამთრდა!
იქარგება ღამე და დაისზე დარდად მაწევს ფიქრი ერთი და სურვილი ერთი:
მარად ვიყოთ ერთად: ორნი, მე და ღამე,
მე და ღამე სადმე საფერავის ეშხით.