Il ritmo se neva

ამერია რითმები, ამერია,  
სახე ნახატია კალმით, 
ლექსები სიტყვებად დამეფანტა, 
ბგერები - მარცვლებად, 
ხან რომ სათქმელადაც არ ღირს.  
ძალას 	
გაზაფხულის რითმები აქვს,  
გული - სურნელებით ვარდის -  
მინდვრებს მოფენილი იმედია, 
როცა რითმებიდან გადის.  
გზად ხომ იასამნის ტოტებია 
უამინდობის და ჟამის. 
ცამდე აწვდენილი ფოთლებია,  
ფუნჯით ნახატია, კალმით. 
ამერია რითმები, ამერია,  
ცამდე მთვარის შუქით დაცლილს,  
თმაში ვერცხლისფერი შეგერიათ, 
მე კი სულ ვიქნები ბავშვი. 
სული ვერ გასცდება სიახლოვეს 
როცა ვარსკვლავებსაც აწვიმს, 
ცხოვრება შფოთიანი მდინარეა,    
გონს რომ გიბინდავს და არ გღლის.