მერითმე

ღმერთო მერითმე, მერითმე,  
ამ სამყაროში მე ვითმენ. 
სიტყვები ნამად გავრითმე,  
პწკარები სადღაც გავხიზნე.   
 
სტროფებს ვუცვალე ფორმები,   
ვისმინე შენაგონები.  
ვაპკურე მე ზამბახები,   
ბნელ ღამის დანამცვარები.  
 
მერე გავყევი ქარებს მოცარტის,  
სად გაზაფხული ისევ დამარცხდა.  
გული კი ფეთქვას 17 ნოემბერს  კვლავაც ამაყად. 
და ვიბადები ცის მიწაზე ისევ მერითმე.