...

ხეებს კენარებს, თვალწარმტაც არეს,
ფოთოლი ისევ გასცვივდა გუშინ.
ტირიფები კი კვლავაც მდუმარედ
განფენილია უძირო სულში.

შენ მეუბნები, რომ ჯერ ადრეა.
მე მაინც ვფიქრობ, რომ გვიანდება 
უფალო, იცი?!
ხედავ, როგორი
გაცვეთილია იმედი ფიქრით!

ცისკარი ისევ შეუმოსავს კუპენათ ღამეს.
შენ მაინც ამბობ: "თეთრია დილა!"
რომ არასოდეს არ არის გვიან,
რომ სარეველა ისე არ მოდის,
თუ არ ამოვა იმ მხარეს იაც.
მთებში მიუვალ გზებით მავალი
ვიდოდა ციდან ტალახის წვიმა.

შენ ისევ ამბობ, გამოიდარებს! 
მთა რომ გადიყრის სევდას თოვლიანს.
და აღავლენენ ლოცვასაც გზაზე:
მამაო ჩვენო, მამაო მრჩენო,
გვიხსენ მიწისგან!

მე გარინდებულ დარდებს ვუსმენდი,
ო, ბნელი იყო მთვარე, ვით ღამე,
დაშრიალებდა, ვით მოლანდება
წინაპართ სული ფიქრიან მთაზე. 

დაუსრულებლად გზებზე მავალი,
მე აღვავლენდი ლოცვას, იესო,
კრთებოდნენ ხეთა თეთრი ლანდები: 
ვაი, რა ავად მიგიჩნიესო. 

მერე გათეთრდა არე ყოველი, 
გზებს მოეფინა იმედის მთვარე. 
და გაისმოდა ნაზი სიმღერა,
კავკასიონის მთათა მქუხარედ.

გარდავისახე პირჯვარი მახსოვს,
ვიხილე იგი გამონათება,
ტირიფისფერი მთრთოლვარე ღამე
იქცა სიზმარად და მოჩვენებად.

მომეცა ძალი ზეციურ მადლით,
მომავლის ქარის თვალსაწიერო,
ვიყავი შენთან თანამავალი,
იმედი, რწმენა, ჯვარი,
იესო.