პარიზული ამბავი

სერპანტინულ ქუჩებით პარიზულმა აპრილმა
ეტლით მავალ ბორბლებით
ხრეშის წვიმა მაღირსა,
უნებურად გაჩერდა მოჩვენება წითლებში
და ქუსლის ხმა გაისმა.
ის წავიდა ფიქრებში.

მისი სახე სარკეში
ანარეკლი ამბავის,
პარიზული კოშკების
ქარი და ნიაღვარი.

ამოხეთქა პარნასმა,
დაიბადა პარმაღზე.
და დაიწყო ქალაქის გამშვენება!
La Blancheur!

მერე იწყეს ქარებმა ნიავქრული ჩვენება,
უბრალო და ნატიფი პარიზული შვენებით.
სახეზე კი ღიმილი ირონიულ ალერსით
მონა-გამა-ლიზური სინატიფე ფაქიზი.

იყო გმინვა, გოდება, ცრემლი დაუშრობელი,
სხვათა დარდთა მხილება,
სევდა განუზომელი.
მოიწამლა ფიქრი უჩვეულო წვიმით,
ვით la Rose blanche ელისეის მინდვრის.

და გემზე იალქანი
კვლავ მოქცევით მიქცევა,
სიჩუმეში ვერსალის გამეფება იქნება.

მოპასანით ისევ ხეტიალობს ქუჩა
და შაგრენის ტყავში გაეხვევა ღამე,
ვერლენური ფიქრი გაათენებს დილას
და დაცვარავს გაღმით მომზირალ თეთრ ვარდებს!

მახსოვს წუხელ წვიმდა არნახული თქეშით,
სულ დასველდით მადამ! გთხოვთ, მომეცით ხელი!
იქნებ არ ღირს ფიქრი!
გონებაც ხომ ზოგჯერ უფალია თავის,
მასაც უნდა შველა ფიქრებისგან ავის.

გამომყევით მადამ, შებინდდება მალე.
ოჰ, მე მიყვარს ღამე, პარიზული ღამე. 
მე დაგხატავთ მადამ,
მაგრამ თვალებს არა... 
ეს მოხდება მაშინ,
როცა გული წამით მიეცემა ძგერას,
როცა გაწვიმს, გათოვს და არნახულ სალდოგააკეთებს გული,
მე დავხატავ თვალებს გამოუთქმელ ძალით,
და მონასმით ერთით მაგ ნაზ თვალთა თანა დავანახებ ყველას თქვენი სულის ძალას.

ისევ წვიმა, აპრილი,
ისევ ეტლით მავალი,
ქოშის ქუსლით მავალი
პარიზული ამბავი.

მზის სხივებით ნაფენი
მონმარტრული შვენება, 
მიმაქანებს კოშკისკენ,
ვითარ გამოსვენება.

ეიფელებს სარტყლებად ციდან ერთვის ველები
პარიზული ამბების ფრთოსან გამოელვებით.
სადაფისფერ სარჩულთა
სევდის ძირი მაოცებს!
აქ, ზეციურ მიწაზე,
უკვე ვნახე სამოთხე.