Undefinied

მიჰქრიხარ, ფიქრად მიჰქრიხარ,
მაგრამ არ ამბობ, სად.
გუშინ ქარები არ გთმობდა,
დღეს მიეკედლე ცას.

ფიქრი ხარ, ცაზე ფიქრი ხარ,
ჩამესმის შენი ხმა.
წუხელ ფოთლების გაქრობას,
დღეს მისტირიხარ მარტს.

მიჰქრიხარ, საით მიჰქრიხარ,
ვეღარ მოგაწვდენ ხმას.
ღამით ქარები გათხოვდა
დაორსულდება ცა.

ათოვდა, მახსოვს ათოვდა
შენს თბილ, ჭაღარა თმას,
სპეტაკი სული არ გთმობდა,
იღვენთებოდი გზად.

მიჰქრიხარ, რისთვის მიჰქრიხარ,
შველა არსაით ჩანს,
უწინ მზეები გითბობდა,
დღეს სულ სველი გაქვს თმა.

მიჰქრიხარ, ქარად მიჰქრიხარ,
უცხო მხარეში, სად?!
გუშინ გიხილე, გაიხსნა
შებინდებისას ცა.

დღეს იგვიანებ, არ მოხვალ,
ვეღარ გიხილავ ხვალ.
თუ შორით ფრენას ისურვებ,
მე მოგიქარგავ ცას.

ათოვდა წუხელ ჩემს სხეულს,
გადამათეთრა მთლად,
სუნთქვა მეწადა, ადგომა,
მაგრამ სასახლეს შავს 
მე მომაყარეს მიწები,
და ვგრძნობ რომ მიწას ვეცლები.
მე ვეღარ ვსუნთქავ აქ.

მივქრივარ, ცისკენ მივქრივარ,
და ვეჯახები კარს,
იქნებ შევაღო სამოთხე,
იქ ბებიასთან და...

თუ კვლავ ვიხილე აისი,
ვანილისფერი ცა,
მე დავბრუნდები ხვალ მშვიდი,
აგილაჟვარდებთ გზას.

მაგრამ შორია შენამდე,
ცოდვილთ არ იღებს ცა!
მე სნეული ვარ თხემით ტერფამდე,
მე აღარაფრის მწამს.

ამოვარდება ქარები,
სულს მესევიან ღამით ლანდები,
მე აღარ ვიცდი და აღარც ვიცი,
რისთვის, საიდან, სად.

ათოვდა, ბაღებს ათოვდა,
ვანილისფერად ცა,
გამოემაცალა ბოლო ნუგეში,
აღარც მიწა და ცა
გზა დასნეულდა მათ შუა,
აღარც ხიდია გზად.

მოვქრივარ მაინც სნეული,
ვერ ვეგუები ბედს!
მე მოგიქარგავთ ზეცაზე
შავი ვარდების მზეს.