ემანუელ, ემანუელ...

ჩვენი ოჯახი  ქალაქის გალეულ ფერდზე ცხოვრობს,  მოულოდნელი სიმღერასავით ამოვარდნილი ქარით ვბრუვდები,   ვცდილობ ისე ვიჯდე რომ ხერხემალი სხვა დროსაც გამომადგეს, ძალიან ვცდილობ.    ბავშვები ფეხბურთს  უსმენენ, რადიო მართლაც ხსნა აღმოჩნდა,  იმ დღესაც მოულოდნელად  (თუმცა კი,  მოულოდნელობის ეფექტი ათი წლის წინ გაქრა, როცა ამ ფერდზე დავესახლეთ) ამოვარდა ქარი, და კარებზე დააბრახუნა, როგორც გაცოფებული მეზობელი აბრახუნებს, როცა წყალი დაგრჩება მოშვებული ან გაზის სუნს იგრძნობს, მართალია გაზი ექვსი წელია არ გვაქვს და ეს მეზობელმაც კარგად იცის, სხვას ვერავის დააბრალებს, ამ ფერდზე მხოლოდ ჩვენი დაჩაგვრა შეუძლია, რა ქნას ისიც ადამიანია, მასაც უნდა ხანდახან გულის მოოხება, თავისზე სუსტის დაჩაგვრა, მჩაგვრელთა ამპულაში საკუთარი თავის წარმოდგენა, რომ მერე სარკის წინ, კიდევ ერთხელ შესძულდეს თავისი მჩაგვრელი, დაჩაგრულთა წყალობით.  თუ ძალიან მოვინდომებ იქნებ გავამართლო კიდეც მისი ,,მედიდური“ მზერა, იქნებ აინტერესებს ხომ არ მივაღწიეთ იმდენს მაინც რომ გაზის შემოყვანის საშუალება გაგვიჩნდა და კვლავ იმედგაცრუებულის გულის სიღრმეში ამოვიკითხო: დამაცადეთ მე გიშველით თქვე გაჭირვებულებო, ოღონდ დღეს არ მცალია, დღეს მხოლოდ გადაგამოწმეთო!   ქარის წივილით შეწუხებული ბავშვები მეხუტებიან, მცირედით, მაგრამ მაიცნ გრძნობენ და კიდევ ერთხელ დარწმუნებულნი რომ მარტო არ არიან ამ გასაჭირში ბედნიერებს ეღიმებათ.   მამიკო, შენ ჩვენი ცოცხალი კედელი ხარ, იცი რადიოში, ფეხბურთის წამყვანმა თქვა  ,,აღარ უშველის მაგათ ცოცხალი კედელი, თამაში მაინც წაგებულიაო“. მამიკო, ჩვენი თამაშიც წაგებულია? ვეღარც შენ გვიშველი?. მე კი ამ სიტყვების მოსმენა ისე მტკენს სულს, როგორც მიცვალებულს ეტკინებოდა მის კუბოზე მიყრილი მიწის ხმა რომ ესმოდეს.  დიახ,  სულს და არა სხეულს, მე დიდიხანია  მიცვალებულივით ვეღარ ვგრძნობ სხეულს, სული და რამდენიმე  უგრძნობი გრძნობა ვარ დარჩენილი.   ნუ გეშინია მამიკო, ჩვენ არ წავაგებთ - ვპასუხობ და თან  გულში ცერად ვეთანხმები გამონათქვამს, -  ,,ზოგი ჭირი მარგებელიაო“. კარგია ტელევიზორში არ უყურეს და არ ნახეს, რომ ცოცხალ კედელს მინიმუმ სამი-ოთხი კაცი მაინც  სჭირდება, სულ დაეკარგებოდათ იმედი, შეიძლება ვეღარც შევედარებინე, ვეღაც გაემხილა  რომ მისი ბოლო იმედი ვარ,  უფრო სწორად მისი იმედების ბოლო ნავსადგომი,  დიახ, ნავსადგომი და არა დავუშვათ  პორტი, ან აეროპორტი. მისი პატარა, ერთი ციცქნა იმედები ყველგან დაეტევა, ნავზეც კი ბევრი ადგილი მორჩება, ნავზეც კი შეძლებს მის გვერდით სხვისი იმედებისა და ოცნებებისთვის ადგილის მოძბნას. 
           ბოლო ათი წელი,  ვცდილობ, არა, კიარ ვცდილობ,  მხოლოდ იმას ვახერხებ ბავშვებმა იმედისა და ოცნების ხალისი არ დაკარგონ, რომ იმედისა და ოცნების ლამაზად მოსული ფიქრები ისევ ლამაზად წავიდნენ, ვიდრე კვლავ რეალობას დაუბრუნდებიან, სანამ კარაქს იპოვნიან და პურს ვერა, ან პირიქით.  ჩემი აზრით ოცნება ხიდია, რომელსაც სასურველ სამყაროში გადასასვლელად აგებს ადამიანი, იმედი კი ამ გრძელი და უგრძნობი ხიდის ლამპიონები, რათა უშიშრად შეძლონ შესვლაც და გამოსვლაც. ჩემს შვილებს დედა არ ჰყავთ, მაგრამ იმედი აქვთ,  როდესმე დაბრუნდება, დაბრუნდება და ისიც ისე ჩაეხუტება როგორც 
მამა, ან  უფრო ძლიერად, რადგან დედა მათთვის ახალი შეგრძნენბების წყარო იქნება,  დედის სურნელი, რომელიც აღარ ახსოვთ, დედის სიყვარული და მისი სიკეთე, რომელის დანაკლისსაც  ვერავინ ამოავსებს ამ ქვეყნად, დედის მეტი, მით უმეტეს მათთვის ვისაც ერთხელ მაინც  უგვრძვნია ეს ყველაფერი, ჩემმა შვილებმაც სწორედ ერთხელ იგრძნეს, ერთხელ გაილაღეს დედის მკლავებში, ერთხელ გაიშალნენ ტიტებივით დედის კალთაში, ეს კი მხოლოდ მე მახსოვს, მე მახსოვს და ვერც ვერასოდეს დავივიწყებ, ვიდრე ღმერთი მომცემს მახსოვრობის ულებას,  ან მეხსიერების სიმდდირეს მაინც არ დამწამებს ვინმე და მასაც არ ჩამომართმევენ, მაგრამ ვერავინ გაიგებს, ისე ვმალავ თითქოს სოციალური სამსახურის მეშინია არ აღმომიჩინოს, და არ მომაძახოს :  ,, შე გაუმაძღარო, მეტი რა გინდა რომ გქონდეს, როდემდე უნდა წოვო სახელმწიფოს სისხლი-ო!“.   დღეს გემრიელი ვახშმის შემდეგ (მოხარშული კვერცხი და მარილი, მეზობლის მოკითხულ ჭადთან ერთად) ჩემს მიერ დაარსებული დღესასწაულის  კიდევ ერთხელ აღნიშვნა მთხოვეს ბავშვებმა, ყველა ერთად მივუსხედით  მაგიდას და დედასთან გასაგზავნი წერილების წერას შევუდექით, მიუხედავათ იმისა რომ მათზე მეტი მაქვს სათქმელი, ჩემი ფურცელი ცარიელი დარჩა, ბავშვებმა კი თავის დროზე დაბრუნებული ვალივით, კონვერტში  დაბინავებული გადმომცეს.  ჩვენ ყველა ერთად ვწვებით და ერთმანეთის მოგონილი ზღაპრების მოსმენით კმაყოფილებს ან უკმაყოფილოებს გვეძინება, ადრე ვიძინებთ, ლამაზი სიზმრებისთვის მეტი დრო რომ დაგვრჩეს, თუმცა მე ათი წელია არ მინახავს ლამაზი სიზმარი, ჩემი სიზმრები მუჭში მომწყვდეული ბუზივით უსუსური და უმწეოა... 
        დილით ბავშვებს სკოლაში ვაცილებ, შემდეგ კი მათი წერილები ფოსტაში მიმაქვს,  ფოსტაც  ჩემი შექმნილია, ისევე როგორც რიტუალი, რომელსაც აუცილებლად სჭირდება ფოსტა.  რკინის ჟანგიანი ნაჭრები  მარტივად მოვაგროვე და ყუთის ფორმაც ჩემივე ხელით მივეცი, შემდეგ კი ჩემი ცოლის საფლავზე  ავღმართე, როგორ მემორიალი, რომელსაც გმირებს გაუხსნიანს ხოლმე როცა კიდევ ერთხელ მოწყურდება ადამიანის სისხლი ძალაუფლების მქონე ვამპირს.  მივდივარ და ჩემი ცოლი მელის, ჩემი ფოსტა მელის, ჩემი წარსულისა და მომავლის განუყოფელი ნაწილი.  საფლავზე  რუდუნებით ვიღებ კონვერტიდან წერილებს, სადაც ჩემი ცარიელი წერილიც დევს, ახლა ის დროა, ხმამაღლა და გამოთქმით რომ უნდა წავიკითხო მასში მთვრალი ასოებით მოხაზული სიტყვები : ,,დედი ძვირფასო, მე მენატრები, შენ? თუ შენც გთხოვ მალე დაგვიბრუნდი, მამა უშენოდ  ქართულის მასწავლებელს დაემსგავსა, მასწავლებელს ავიწყდება რომ ქართულს გვასწავლის, მამამს კი ავიწყდება რომ მამაა, და როგორც ჩვენი მონა ისე გვემსახურება...“ . არა,  მე მაინც მგონია რომ მამობა არ გვათვისუფლებს შვილების მონობის უღლიდ.   მერე წერილს ყუთში ვათავსებ და ჯიუტად ვაკვირდები, თითქოს მეშინია სხვა მისამართზე არ გაიგზავნოს.  მერე მეორე წერილს ვიღებ და მასაც ხმამაღლა ვკითხულობ, ოღონდ  უკვე, ხმაში შეპარული  ბზარები მეტყობა : ,,დედა, შენ აღარ დაბრუნდები? დედა, შენ აღარ გიყვარვართ?  დედა, შენ სად ხარ რომ მოვიდეთ? დედა, დედა, მენატრები, მინდა იცოდე რომ ტკბილ ჩაიზე მეტად მიყვარხარ...“  ეხ, შვილებო  მწარე სიმართლის თქმა უფრო ძნელია ჩემთვის, ვიდრე სახლში უპუროდ, ან ულუკმაპუროდ დაბრუნება.  როდემდე შევძლებ  ასე ცხოვრებას?   კალამი წამომყოლია,  ჩემს ცარიელ წერილს ვიღებ, მინდა მეც დავწერო წერილი, მაგრამ ხომ შემიძლია უკვე აქ მოსულმა ყველაფერი პირდაპირ ვთქვა? არა, ადამიანებს პირდაპირი საუბარი არ უყვართ, ყველანაირ გზას მონახავენ რომ თავი აარიდონ,  მეც არ ვარ 
გამონაკლისი და უნდა დავწერო,  თუ კალამი დამემორჩილა, თუ ისევ არ გამექცა.   ქაღალდი კი ისე თრთის, თითქოს ქარს  კიარა ჩემს დამპალ ამონასუნთქს აბრალებს.   ,,ჰეი, შენ! მანდ! ნუთუ რთულია ხმის ამოღება? რომ კიდევ ერთხელ თქვა მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ?!  შენი შვილების ლამაზ თვალებში გაჩენილი ვარსკვლავები მოაგროვო?  და ცა გამინათო?  მე ყოვლად წყეულს  მეზიზღება ჩემივე თავი და  ყოველ დილას კვლავ ვიკარგები, ულმობელი ცხოვრების ხრამში.  შენ არ გიყვარვარ?  დაბრუნდი! გააპე საფლავის კარები, გაგლიჯე ყოველი ბედკრული წამი, მე გხედავ მაგრამ არ მელანდება,  ვგრძნობ, ცხოვრება მთავრდება.  არ დამელოდები?’’  როგორც ყოველთვის ვერც ამ წერილს გავუგზავნი, ისევ დუმილი ჯობია, დუმილით მიხვდება ჩემს სათქმელს, ჩემს სადარდებელს, ჩემი დუმილის მიზეზსაც,  წერილს კი ქარს გავატან,  მხოლოდ მას შემდეგ რაც ათას ნაფლეთად ვაქცევ. 
           ათი აპრილია, ექიმი  მიხმობს პალატაში, მეც ვეახლები - გამარჯობა ემანუელ, შენი სევდის ჭირიმე, როგორ მიდის საქმეები?  ხომ კარგად გყავს შვილები?  მეუღლეს ხომ არაფერი უჭირს? 
- რას ბრძანებთ, ჩემი სევდის ჭირს ვერ გაგიზიარებთ, მადლობა, კარგად ვარ ექიმო, ვუძლებ ამ კედლების სინესტეს,  შვილები, ისევ მშივრები, არ ვივარგე მამად,  ცოლი? ცოლი ყველაზე კარგადაა, ყველაზე მხნედ, ერთი ისაა რომ ძალიან მოვნატრებივარ და ვეღარ ძლებს უჩემოდ, თქვენ კი ვერა და ვერ მელევით. - ო, ემანუელ, ემანუელ,  ვერ შეგელევით, ვერა! - მე დღესვე მივდივარ, ჩემი ნებით ვტოვებ აქაურობას!  ამ თანამედროვე საპყრობილის ჩამომპალი კედლების ატანა აღარ შემიძლია! მე არაფერს ვიგონებ! მე ყველაფერს ვგრძნობ რასაც ვამბობ, ყველაფერი ხდება! ნუთუ თქვენ არაგაქვთ თვალები? ბრმა ხართ?! ბრმა ხართ?!  დამეხსენით! დამეხსენით! 
 ლამის ხელით შეხებაც კი დავაპირე, მაგრამ პატივცემულმა  ექიმმა,   ბებიაჩემის სახსარივით იგრძნო რაღაც არასასურველის მოახლოვება  და  დაიყვირა: ,,მომაშორეთ! ახლავე მომაშორეთ ეს გიჟი!“ 
მეც ისევ  შემიკრეს ხელები და ჩემს ბინძურ პალატაში მიმაბრძანეს, პალატაში სადაც დრო არ არსებობს, დრო უბრალოდ წყვდიადის შემადგენელი ნაწილია, სადაც გამუდმებით ერთსა და იმავეს ფიქრობს ადამიანი, ჭკვიანიც და გიჟიც,  ჩემი ფიქრი კი, უკვე მერამდენედ  ასე იწყება:  - ნეტავ, თუ არსებობს ფსიქიატრიულიდან გაწერილი გიჟი?