რკინის საამქრო


რკინის საამქრო...
ვეებერთელა მარტოსულობა..
და დევისთვალა ცირკულაცია
და თხოვნა ღმერთთან:
რკინა გააქროს..
ღმერთო,მე ბიბლიას ვკითხულობ..
ღმერთო შენ სიტყვა ხარ და მე უაზრო სიუჟეტი ვარ. . 
დავიბადე და გარდავიცვლები
და დაბადებით რაღაც მეშლება.
დაბადებიდან მუცლადმყოფი ვარ,
უსუსური და საშინელება.
ჰორორი არის ჩემი რკინის საამქრო,
ღმერთო, მეშინია კარიბჭეების,
ღმერთო,მაისში როცა დამათოვს,
მე ღია ცის ქვეშ გარდავკცვლები.. 
მე უშენობამ ფრთები მატკინა 
და სამოთხეში ვერ გავფრინდები. .
ახლა ცრემლები მომდის რარიგად
რომ რკინის ფიქრებს ვერ ვერკინები. 
და დღეს თუ არა ხვალ მაინც იყოს
მონატრებული მშვენიერება,
დღეს ჰაერივით უხილავ სითბოს
-ვემშვიდობები, მემშვიდობება. 

2018.
0 კომენტარი

© POETRY.GE 2013 - 2024

@ კონტაქტი