მწვანე კონცხის სანაპირო

მე შენი ხმა მიყვარს ჩუმი,
ჩუმი, როგორც ეს რითმები
ლურჯი მზერა და ზაფხულის
სველი, შავი ნაპირები…

მიყვარს მწვანე კონცხის სუნთქვა
სუნთქვა მშვიდი, სუნთქვა ნაზი,
ნაპირს რომ სცემს ჩუმად, ჩუმად
ზღვის ტალღების რეზონანსი

მაგრამ, უცებ გარინდული
ზღვა წამიერ აენთება,
არვინ იცის, ვერვინ ხვდება
თუ რად იპყრობს ზღვას ეს ვნება

აქაფებულ ტალღებს მაღლა
ზღვა იდუმალ აიტაცებს
და მეც თითქოს ლურჯ ზეცისკენ
გამიტყუებს, გამიტაცებს…

სხვა გრძნობები პოეტს ვერ ვნებს
ისე, როგორც სევდა ლურჯი,
ოცნების ზღვა ფიქრით სავსე
ნაპირთაგან გარიყული…

და ეს მწვანე საიდუმლოც
გარს რომ ერტყმის არე-მარეს,
მოჰფენია შეღამების
ლანდი დაღლილ ბუჩქნარს, პალმებს

მზე კი თითქოს თავის ნავით
შორს მიცურავს გაშლილ ზღვაში,
როგორც მაშინ… როგორც მაშინ…
როგორც იმ თვეს, რჩეულ მარტში.

მწვანით მოსილ კონცხის პირას
ვზივარ, მიპყრობს ლექსთა წყლული,
საღამოა, ზღვიდან ისმის
თოლიების ჟრიამული.

1998