წერილი დედას

ძალა არ მყოფნის, რომ ვთქვა – მიყვარხარ!
ვინ თქვა – ასეთი აღმზარდე შვილი?!
ჩემთვის მშობელი დედამიწა ხარ,
მე შენთვის ისევ პატარა, ჩვილი…

დრო გაივლის კვლავ მოგეგებები
კვლავ დაგიკოცნი ჩამომჭკნარ ლოყებს,
განა, ჩვილი ვარ?! – დედა, ვბერდები,
მეც აღარ ვჰგავარ იმ ლამაზ ყლორტებს…

გახსოვს, რომ მტკიცედ იდგა ჩვენს ბაღში
ტან-აშოლტილი ლაღი გულაბი?!
მახსოვს ის წლები, ვიყავი მაშინ
სწორედ ისეთი ლაღი, გულადი…

და სადღა გაჰქრა ის წლები ნეტავ,
ან რად შემტკივა წარსულზე გული?!
როცა თამამად ვიტყოდი – დედა,
შენ ხარ ჩემი მზე და სიყვარული!..

სიტყვა არ მყოფნის, გითხრა – მიყვარხარ!
არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვერ ვბედავ…
და კვლავ წერილით გესაუბრები:
დედა როგორ ხარ,როგორ ხარ დედა?..

ვიცი, რომ გულში შენც მსგავსად ფიქრობ
და ამაყი ხარ შენი შვილებით,
გულში ათასჯერ გეტყვი – მიყვარხარ!
მაგრამ, ხმამაღლა ვეღარ გპირდები…