იანვარის თვე დამდგარა; თეთრი ღამე; ფიქრებით

იანვარის თვე დამდგარა; თეთრი ღამე; ფიქრებით…
გაყინულა პოეზია, გაყინული რითმებით…
ჩაფერფლილა სულში მკვდარი ოცნებითი გენია,
ვიღაც მკითხავს: “პოეტი ხარ?” ვეტყვი: რომ თქმა ძნელია!

ვეტყვი, რომ მწამს პოეზიის შინაგანი სამყაროს;
ფურცელი, ვით გობელინი, მსურს რომ სულით დავქარგო…
ვიცი, ალბათ სიგიჟეა, როცა თოვლს ვეფერები,
თან უდაბნოს მცემს სურნელი თეთრი ეფემერების…

სხვა რა არის პოეტობა?!.. იქნებ ბევრსაც ვერ ვწვდები;
იქნებ ის, რომ დამჩურჩულებს ფოთოლმცვენი ვერხვები;
იქნებ ის, რომ ხავერდ მოლზე ტირის ნაზი ტირიფი;
იქნებ ის, რომ შენ თვალების მომწონს თბილი ღიმილი;

როგორ მინდა ამ ღიმილმა რომ გაათბოს სამყარო;
როგორ მინდა პოეზიით ეგ თვალები დავხატო;
რომ თვალებში კვლავ მოსჩანდეს არეკვლილი იები;
რომ ვარდივით თავს გიხრიდნენ თეთრი კამელიები;

და იისფერ ღამეს თეთრად სდევდეს თოვლის სურნელი;
რომ ოჯახურ იდილიას შვენის თბილი ღუმელი;
და კვლავ ენთოს ცაზე მთვარის ცივი მზერა ირიბი;
რომ არასდროს არ განელდეს მაგ თვალების ღიმილი…

იანვარის თვე დამდგარა; თეთრი ღამე; ფიქრებით…
გაყინულა პოეზია, გაყინული რითმებით…
ქუჩის შუქი ფანჯრებიდან კედლის კუთხეს დანათის,
სიჩუმეში ყრუდ გაისმის მაჯისცემა საათის…

ჩაფერფლილა სულში მკვდარი ოცნებითი გენია
და ამ სულის სიჩუმეში ქადაგებს პოეზია!..