დგას თებერვალი კდემამოსილი…

თოვლის კაბაში თეთრად მოსილი,
დგას თებერვალი კდემამოსილი…

მე გულს გავუხსნი, ვეტყვი, რომ მიყვარს!..
ის კი სანაცვლოდ არ დაძრავს სიტყვას…

კვლავ მწვანე მოსავს გაყინულ თვალებს,
ნაძვთა სურნელი დაჰყვება ნამქერს...

ხელს გამოგიწვდი ოცნებით მთვრალი
და შენს სახეზეც კურცხალი მკრთალი,

მემშვიდობება: დამდეგს ზამთრამდის!..
და მეც ჩურჩულით ვამბობ: ნახვამდის!..