მე და პოეზია

ვეცადე ჩემს სცენაზე სოლო მეთამაშა
(ბევრიც სხვას თამაშობს, სხვისი ნომერია…)
განა მხიბლავს ტაში, ხმამაღალი ვაშა?!
– უბრალოდ ვმეგობრობთ მე და პოეზია.
ზოგჯერ არ ამართლებს როლი მოლოდინის,
თუმცა, დუბლი ჯერზე, დუბლად “ნობელია”
თუკი კალმით ვხატე, ვქარგე  გობელენი
განა მარტოდ ვხატე?! – არა! – პოეზიამც!
ცხოვრებაა ვისთვის მძიმე სიუჟეტის
ან ვისთვისაც კიდეც მწარე კომედია…
არ ვთამაშობ დრამას, არც შექსპირის ჰამლეტს,
პიესაა მხოლოდ: “მე და პოეზია”.
არტისტულ ნაბიჯებს ყვავილთა კვალი სდევს,
მაგრამ, ეს სვლა წლებთან მხოლოდ მომენტია;
მგოსანთ საფლავზეც კი მსგავსნი ყვავილნი დევს…
იცის რასაც ვამბობ, იცის პოეზიამ.
დღეს დუელში ვიწვევ… მაგრამ, ვიცი მომკლავს;
ის ხომ ჩემს სულშია, ავტოპორტრეტია…
ამ ცხოვრების გზაზე კვლავაც ვაწყობთ დუეტს:
მე და პოეზია, მე და პოეზია!