ვით მოძახილი

დილის ნისლებში
გზა იყო წყნარი.
მიფიქრაობდა
შარაზე ცხვარი.
ხანდახან სუსტი
ბერავდა ქარი, 
სივრცით დამთბარი.

მერე რაა ქარი?
რაა მერე ქარი?
რაც მთავარია, 
გზა იყო წყნარი.
ცისკარ-ნამებით
ნაბიანი, ლბილი 
ცა იყო დილით.
ეს სურათია,
რახანია, შეჩერდა წამი.
მიმწყვდეულია შემოქმედის
თვალი, ნაწამი,
კეთილმოწყობილ ბუდუარში
ქალაქის ბინის
ვით ნოსტალგია,
ვით მოძახილი,
სოფლის დილა და
სისადავე მტვერგადაყრილი.