აპრილისფერ პოეტს

აპრილის ცაა ოაზისი
	შენი სულისა.
სევდის ნაპრალში შემოფრინდნენ
	ლხენით მერცხლები.

ალი გაგათბობს საკუთარი
	გაზაფხულისა,
თეთრდუმილიან უნდო კედლებს
	აღარ ეხლები.

ახლა, ვით გარეთ, შენშიც ჰყვავის
	ლურჯი აპრილი,
	ჩანს, შენმა სულმა მოიზოგა
       გაზაფხულები...

კარნავალია ყვავილების,
	ფერთა კადრილი,
აღტაცებაში ყველა  დარდი
ქრება სრულებით...

არადა...უნდო  ყინულეთი
	მუდამ მზად არის
ჩაკლას სიმწვანე, დააბნელოს
	გული - წუხილმა...

და თუ ოდესმე მიილულოს
	თვალთა ღადარი,
	გამოგაფხიზლოს
გაზაფხულის ჭექა-ქუხილმა!