ჟოლოსფერი სამკუთხედის ამბავი

საიდან მოდიან ფერები , ათასფერები? 
თვალებს ვხუჭავ და... ბავშვობის ანი-ბანია! 
სასკოლო ოთახს ავსებს ზუზუნა ბგერები,
მაგიდას უზის მასწავლებელი სანია. 
ჟურნალს ჩაჰკირკიტებს და რიხიანად
იძახებს მოსწავლეს, 
რომლის ტვინს მათემატიკისთვის არა სცალია…

- რამდენიაო ორჯერ  შვიდი,  ბიჭო  მალხაზო?
საანგარიშო დაიხმარე, თვლა ადვილია! 
ბიჭი კანკალით ითვლის კოჭებს, 
ითვლის და ითვლის...
რაღაც ზედმეტი დაითვალა… 
ყვირის სანია:
ხვალ თუ დედაშენს არ მოიყვან, გაგაგდებ გარეთ!
      ანდა, კუთხეში დაგაყენებ მთელი დღე  ფეხზე!
სულ ,,ლია-ლია“ სისხლს დაგადენ ცხვირიდან მწარედ!....
დასჯილი ბალღი სლუკუნებს მერხზე…
...მერე,  უეცრად,  გულმომბალი მასწავლებელი
ბავშვს ამუნათებს, თითქოს ოქროს ძაფს ეჭიდება:
შვილო, მე შენთვის გიბრაზდები, ჩემთვის რა მინდა,
შენ გაიზრდები, ეგ ტაბულა შენ დაგჭირდება!...
  ჩემმა გონებამ აიტაცა უცხო  ნათქვამი - 
,,ლია-ლია სისხლი“ -
და წარმოსახვამ გაიოცა მისი მიღება... 
ჩემი  სახელი თვალთა მიღმა აშრიალდა და
ნელ-ნელა წითელ-ჟოლოსფერად  გადაიღება...
მაშინ მეორე კლასში ვიყავი…
იდუმალ ვგრძნობდი ფერების ფეთქვას...
ცხადად ვხედავდი  ჟოლოს სამკუთხედს - 
ლ ი ა   რომ  ერქვა.
 მაშინ სანია -ც  დავინახე ... მისი სახელი.. 
ის  კოცონიდან გამოქცეულ ცეცხლს წააგავდა...
ცეცხლს სამ-ენოვანს, 
ბუმბერაზი, კეთილი გული
მრისხანედ, მაგრამ სიყვარულით რომ  უფეთქავდა!