უსახელო ლექსი

ერთხელ იყო და...
მესიზმრე,
თმას გიწეწავდა ნიავი.
მერე იყო და...…
ჩემს ჯიბრზე,
თავი ქარიშხლებს მიანდე.
ქარმა,
შენსავით ოხერმა,
აღმა და დაღმა გაქროლა.
ხან,
გიტაცებდა ბოჰემა,
ხანაც ჭაპანი გაგქონდა
წვრილშვილისა და ოჯახის,
კერას ეჯექი დარაჯად.
აღარც კი გახსენდებოდა,
ჩვენი პატარა ოთახი:
სიხარული და სიმშვიდე,
მხრებზე მოსხმული ფარაჯა.
ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარს,
ხელს რომ მოგხვევდი
ხანდახან...…
ერთხელ იყო და,
მიყვარდი.
ახლა -
არც ვიცი სადა ხარ.

წყარო: urakparaki.com