101-ე ფსალმუნი ალექსანდრ გალიჩი

მე გამოვედი ღმერთის საძებრად.
გამთენიისას. მთიდან დავეშვი.
ამისთვის ცოტა რამ მჭირდებოდა
თიხა, სულ რაღაც, ორიოდ პეშვი.

ჩამოვინაცვლე ტრამალისაკენ,
ცეცხლი დავანთე მდინარის პირას
და წებოვანი, წითელი თიხა
ხელისგულებით მოვზილე რბილად.

ან რა ვიცოდი იმ დროს მე ღმერთზე
დდრე რიჟრაჟზე ყოფიერების,
ჯერ გამოვძერწე ტანი ხელ-ფეხი,
და მერე თავი შევქმენი ღმერთის.

სავსე, არეულ წინათგრძნობით,
ფიქრით, ოცნებით,კოცონის შუქზე
ვოცნებობდიცეცხლის ალებთან,
რომ იქნებოდა ბრძენი, კეთილი
ღმერთი ჩემს მიერ გამოძერწილი
და გულმოწყალედ შემიბრალებდა.

როდესაც ჩაქრა გრძელი დღე ეჭვით,
შიშით, იმედით და
სინანულით ასე შემკრთალი,
მე, ჩემმა ღმერთმა, შექმნილმა თიხით,
გამომიცხადა: - მიდი, მოკალი!...

გაქროლდნენ წლები.
კვლავინდებურად -
ოღონდ ამჯერად უფრო უხეშად...
ჩემმა, სიტყვისაგან შექმნილმა ღმერთმა
არ მანუგეშა,
ჩამჩიჩინებდა: - მიდი, მოკალი!

ასე ვიარე მე გზაზე ნეშტის,
ჩამჭიდებოდა ტანსაცმელზე ქაცვის ეკალი
და შიშისაგან შექმნილი ღმერთი
ჩამჩურჩულებდა: - მიდი, მოკალი!...

ხელახლა მკაცრად და სევდიანად
დილასისხამზე
კარის ზღურბლს გავცდი, გზაზე გავწიე
მე საპოვნელად კეთილი ღმერთის
ეჰ, ღმერთო, ჩემო, შენ შემეწიე!

Александр Галич: Сто первый псалом


Я вышел на поиски Бога.
В предгорьи уже рассвело.
А нужно мне было немного -
Две пригоршни глины всего.

И с гор я спустился в долину,
Развел над рекою костер,
И красную вязкую глину
В ладонях размял и растер.

Что знал я в ту пору о Боге
На тихой заре бытия?
Я вылепил руки и ноги,
И голову вылепил я.

И полон предчувствием смутным
Мечтал я, при свете огня,
Что будет Он добрым и мудрым,
Что Он пожалеет меня!

Когда ж он померк, этот длинный
День страхов, надежд и скорбей -
Мой бог, сотворенный из глины,
Сказал мне:
- Иди и убей!..

И канули годы.
И снова -
Все так же, но только грубей,
Мой бог, сотворенный из слова,
Твердил мне:
- Иди и убей!

И шел я дорогою праха,
Мне в платье впивался репей,
И Бог, сотворенный из страха,
Шептал мне:
- Иди и убей!

Но вновь я печально и строго
С утра выхожу за порог -
На поиски доброго Бога
И - ах, да поможет мне Бог!

წყარო: urakparaki.com