სათავე

შენ წინაშე ვდგავარ და ცივი თვალებით გიმზერ — ვერ გცნობ. გიყურებ და ვფიქრობ, როგორ შეიცვალე; შენში იმ სინათლეს ვერ ვხედავ წინათ რომ ვხედავდი. ვერ ვგრძნობ შენს თვალებში მხურვალებას. ის თვალები სიბნელის ანარეკლი გაგიხდა. არადა პატარა მახსოვხარ — სულ პატარა. თითქოს გულის სითბოთი ხარობდი, სიყვარულის ქარში ირწეოდი, თითქოს მთელი სამყარო შენი გულმხუვალებისგან იკვებებოდა. გიმზერ და ვგრძნობ, რომ ეს ყველაფერი დაგიკარგავს. არა, არა — არ დაგიკარგავს; თითქოს შენ მიეცი ნება, რომ დაკარგულიყო, თითქოს გინდოდა ეს ყველაფერი მოგეშორებინა. თუმცა ვიცი — ეს სურვილი შენი არასდროს ყოფილა. შენ ზედმეტად პატარა იყავი იმისთვის, რომ გაგეაზრებინა, როგორ შეეძლო სამყაროს შენთვის ზიანის მოყენება. მიკვირს, როგორ შეუძლია ადამიანს საკუთარ იმედს ხელი გაუშვას, თითქოს ხელში მტვერი უჭირავს. როგორ შეიძლება სიყვარული დაშრეს და გაუჩინარდეს . როგორ შეუძლია ადამიანს თავი გაწიროს არაფრისთვის. ეს წარმოუდგენელია — და ეს შენ შეძელი.  შეუძლებელი ჩაიდინე, თუმცა ეს იმ იშვიათ შემთხვევათაგან ერთ-ერთია როცა შეუძლებლის ჩადენა დანაშაულია. ცივი სხეული ხარ, თითქოს ცოცხალი გვამი. "ცოხცალი"? მაპატიე თუ ცოცხალი დაგიძახე, სიცოცხლეს სუნთქვა კი არა, გრძნობა და სიყვარული სჭირდება. შენში კი სიჩუმემ დაიკავა ადგილი, სადაც ადრე მომავლის იმედის ხმოვანება ისმოდა.  კვლავ გიმზერ და კვლავ ვერ გცნობ — თითქოს ბავშვობა დაიწვა და მხოლოდ ფერფლი დარჩა შენგან.
 და მაინც, მახსოვხარ. მახსოვხარ ფეხშიშველი, როგორ დარბოდი გინდოდა ფეხის გულები ცვრიან მიწაზე შეგეხო, არ გახსოვს როგორ გიყვარდა ახლად ამოსულ მინდვრებზე წოლა თითქოს დედამიწის გულისცემას უსმენდი. ვარდები სურნელი ძლიერ გიზიდავდა. გახსოვს? იების გაღვიძებას ზამთრის შემდეგ ისეთი მოთმინებით ელოდებოდი, თითქოს დრო შენი მეგობარი იყო. ტკბებოდი მთების ყურებით, გინდოდა მწვერვალებზე ასულიყავი და ზეცის კარიბჭე გაგეღო, იქიდან დაგეხედა ჩვენი პატარა ქვეყანისთვის. როგორ არ გახსოვს წვიმა როგორ გიყვარდა, თითქოსდა სილაღლაღით გადახურებულს წვიმის წვეთები გაცივებდა. ხომ გახსოვს ტყეში გაპარვა და მარტო ყოფნა როგორ გიყვარდა. ალბათ მარტოობა ამდენი ხნის შემდეგაც გიყვარს, ყოველ შემთხვევაში ეს მაინც არ შეცვლილა შენში, ეს ერთადერთი რამაა რაც შენს ბავშობას მახსენებს. ალბათ არც გინდოდა ამ ყველაფერისთვის უარის თქმა და მიტოვება. და მაინც — შენ სხვანაირი ბავშვი იყავი. შეიძლება სიტყვებით ვერ ამბობდი, მაგრამ გრძნობდი, როგორ გიახლოვდებოდა სიბნელე. და ახლა, როცა გიყურებ — ისევ ვერ გცნობ. შენში ბავშვობა ღრმად დამარხულა. რამდენი ღამე უნდა გასულიყო, რომ ეს ქვა-კედელი გარშემო აგეშენებინა? რამდენი ჩუმი ტკივილი უნდა ჩაგეფლა ისე ღრმად, რომ თვითონაც ვერ გეპოვა მათი სათავე? შენს სიჩუმეში ისეთი მძიმე ნოტებია, თითქოს დაღუპული იმედები მათ ფონზე მღერიან. იცი, რას მაგონებ? გაყინული ტბა ხარ, რომლის ქვეშაც ჯერ კიდევ ბჟუტავს სიცოცხლის პატარა კერა, მაგრამ ზედაპირი იმდენად გაყინულია, განა ვინ შეძლებს გატეხვას? ტეხვის ხმა ნამდვილად გაისმოდა — სადღაც წარსულში, როცა პირველად ჩამოიშალა შენი შიდა სამყარო, მაგრამ შენ მაშინ ძალიან პატარა იყავი, რომ გაგეგონა. ვგრძნობ — სადღაც შორს, ყველაზე უკაცრიელ წერტილში, შენი ბავშვობა ისევ მარტო ზის, შეცახცახებული, სანთლის უკანასკნელი ალივით. ის ბავშვი აღარ დარბის მინდორზე, აღარ ეფერება წვიმას, აღარ ეძებს იებს — ის მხოლოდ გელოდება. გელოდება, რომ დაბრუნდე. და მე მაინც გიყურებ. მაინც გეძებ, მაინც ვცდილობ, შენი ჩრდილის მიღმა ვიპოვო ის სითბო, რომელიც ოდესღაც შენს გულში ინახებოდა. მე კი ვგრძნობ, როგორ ერევა შენს ფიქრებს სიბნელე. თითქოს ბნელეთია ერთადერთი ენა, რომლითაც შეგიძლია ლაპარაკი. და მაინც, ისევ ვხედავ, როგორ იკრიბება სიბნელე შენს ირგვლივ. თუ ოდესმე შენი გული ხიდივით იყო გადაჭიმული ცას და მიწას შორის, ახლა ეს ხიდი გახვეული და გახლართულია. ვგრძნობ, ის ჩრდილი ცდილობს შენს სახეს შეეხოს, მაგრამ — რაღაც გიცავს? არა. არც სითბო, არც სხვა ძალა — უბრალოდ სიცარიელე, რომელსაც შენი გული უკვე შეჩვეულია. სიცარიელე, რომელმაც კედლები ააშენა შენს გარშემო, ისე, რომ კარისთვის ადგილი არ დაუტოვებია. შენ წინაშე ვდგავარ და ცივი თვალებით გიმზერ — ვერ გცნობ პატარა ბიჭო.