უბედურების სათავე

ატირებული მე ვნახე კაცი,
ტიროდა კაცი, მდუღარე გულით
და ამ ტკივილში, რაც ვპოვე კარგი,
იგი ვიწამე სიმშვიდედ სულის, 

რომ სიყვარულით ახლა ის იწვის,
იმ წარსულ დღეთა ნათელი სხივის,
როცა მშვიდობა სუფევდა მისთვის
და მისი ყოფა არ ჰგავდა ტკივილს, 

სამწუხაროა, ნანატრ მშვიდობას,
როცა არ გტკივა, როცა არ გცივა,
რად ვანიავებთ ასე, დიდობას?
რად ვერ ვისვენებთ, გული რად ჩივა? 

ეს ფორიაქი გახდა თვისება,
რადგან სიმდაბლეს, არ ვთვლით ღირსებად.