უფალო, ჩემს ტაოს კედლები ეშლება

ჩემს ტაოს კედლები ეშლება, მიშველე!
მის ბებერ საძირკველს ობი და ხავსი აქვს;
დარღვეულ ტაძრების გუმბათის სიშიშვლე,
აშიშვლებს ამ ქვეყნის ძალას და ხასიათს.

ღრიალებს, მობღავის მთებიდან ჭოროხი,
უნდა რომ ჩაახშოს გალობა მოლების
და თუ კი აწმყოში ატირდა მარუხი,
ტაოს ცრემლი ადგას სანატრელ შორეთის.

მწუხრში სევდიანი დუდუნებს საფლავი,
ქართველთა საძვალეს გვახსენებს აშოტი:
,, - ნუ შეუშინდებით, სიმტკიცე სად არის,
სად მიექანებით და რატომ დამშორდით?!"

სინას მთაზე იხმო უფალმა მოსე და
მცნებები გადასცა ადამის მოდგმისთვის;
ჩვენ კი კლარჯეთიდან ღვთის მადლი მოგვსდევს და
თან ბაგრატიონთა ძალ-ღონე მოგვკივის.

ერთია აშოტის მცნება და ანდერძი,
სიმტკიცე ერის და შენება ქალაქთა.
თუმც ჩვენი სინას მთა - ტაო და კლარჯეთი,
ერთობის აკვანი და ცოდნის ბარაქა

დღეს აზანს უსმენს და ერევა გონება,
ქარები წეწავენ ჭაღარას ბებერ მთის;
ჩვენც დაგვვიწყებია უფლის შეგონება,
კეისარს კეისრის ვუბოძოთ, ღმერთს კი ღმრთის.

გულს მიკლავს მინარეთს კივილი მოლის და
მდუმარედ მტირალი ოშკი და პარხალი.
გამწყრალი ღმერთისგან მადლი არ მოდის და
მიწების გაყიდვით მკლავი გვაქვს გამხმარი...

სევდით დაოსილი სდუმს გრიგოლ ხანძთელი,
უდაბნოს ხორშაკებს ცრემლი რწყავს თვალთაგან.
ვერაფერს გავხდებით ტკივილთან გაქცევით
და დავქუცმაცდებით დუმილით თანდათან.

ყოველი ქვა, ლოდი იშხნის თუ ოპიზის
მშობლიურია და ჩემი მაჯის ძალა.
აქ მამის დაკარგვით გული რომ მომტირის,
ტაოც ასე მტკივა, ჩემი ზურგის მალა.

მინდა, მივეახლო შატბერდს და არტანუჯს,
ქართული გალობა ვისმინო ბანაში.
სიმცირე რომ სტკივა ამ მიწას დატანჯულს,
დედებმა იმძლავრონ ტკბილ იავნანაში.

ღამე რომ გამოფენს ზეცაზე ნაშიერს,
იმ ბნელში აჩრდილად მოსული მუმლია;
მერე რომ საზღვრებზე ავლებენ არშიებს,
გვართმევენ, სადაც ჩვენს წინაპრებს უვლიათ.

ხან წვიმის ნაჟურს და ზოგჯერაც სტიქიონს
რა ძალით გადურჩა იშხნის ეს ფრესკები,
რომ ასომთავრულის თბილ, ნატიფ სტრიქონებს
კედელზე ჩვენი აქვთ ეშხიც და ფესვებიც.

ვინც კი აღადგინა ჩამოშლილი კარი,
ლოცვებად ითხოვა ცოდვების შენდობა.
აბა, როგორ დავთმო, ღმერთო, ხერხემალი,
როცა სამშობლოსი ტერფიც არ მეთმობა?!

ერთობის ქვაკუთხედს ვხედავ მე ტაოში,
ბუმბერაზ მთებში კი ცხოვრების ყავარჯნებს.
ამ მთებში ითბობდა თვის სხეულს გათოშილს
წმინდანი, ვაზის ჯვრით მოსული ჯავახეთს.

სულის ხოშკაკალა იმედებს წამოშლის,
დროს ვერ შეაშინებს გუმბათის სიშიშვლე.
არტახებ დახსნილი ჩავიკრა სამშობლო
გულში, გთხოვ უფალო, მომეცი სიმშვიდე!

მიშველე, დღეს ტაოს კედლები ეშლება!