შიში

ჯონ კიტსის სონეტი
თარგმნა მარი თაბაგარმა

შიში

შიში მაქვს დიდი, შევწყვეტ სუნთქვას მანამდე, სანამ
დამიმშვიდებდეს კალამი შფოთს გონის და გულის,
სანამ წიგნებში იპოვიან ლექსები ალაგს,
როგორც ბეღელში თავთუხები ჩამწიფებული.

ციცინათელა ვარსკვლავები რომ კრთიან ღამით,
ვეებერთელა ღრუბლის ფთილა დაგვცქერის მწყრალად,
ვფიქრობ, ვერ აღვწერ ჩრდილების ამ მისტიკას კალმით,
ზეაღმატებულ სულის ფრთხიალს ვუცქერი წყნარად

და მაშინ კი ვგრძნობ, ამ ყოფაში ვარ ერთი მდგმური,
სამყარო არის დროებითი თავშესაფარი,
თუ ვეღარ დავტკბი სიყვარულით ნაპირზე მდგომი,
ამაო მზერას შემიბურავს ხმა შესაბრალი.

დღეს წარმავლობის შიში მდარე ფიქრში ირევა,
ტრფობაც, დიდებაც არყოფნაში ჩაიძირება.

When I have fears that I may cease to be
Before my pen has glean’d my teeming brain,
Before high piled books, in charact’ry,
Hold like rich garners the full-ripen’d grain;

When I behold, upon the night’s starr’d face,
Huge cloudy symbols of a high romance,
And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of chance;

And when I feel, fair creature of an hour,
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the faery power
Of unreflecting love-then on the shore

Of the wide world I stand alone, and think
Till Love and Fame to nothingness do sink.

John Keats