ისევ გღალატობ

ადა ნეგრი 
თარგმნა მარი თაბაგარმა

ისევ გღალატობ

და ისევ გღალატობ, დგება ეს საათიც,
მინდა, საიდუმლო შთანთქას ზღვის მორევმა,
ალივით მცხუნვარე დემონი ტაატით
მოდის და შუბლს ეამბორება.

ეს ჩემი სათუთი და თეთრი სხეული,
კანკალებს დაღლილი, ჩამოჰგავს ემბრიონს;
არ ვიმჩნევ, ვდგები და მივყვები ეული,
თმაში რომ ალერსი მებნიოს.

და მეჩურჩულება მღელვარედ ტუჩებთან,
სკივრს თავი ეხსნება, იდუმალ განცდების,
ამ გულში, ჩემს მკერდზე, ჩვენ შორის, თუ ჩემთან
ჰანგებით ფიქრებსაც გავცდებით.

თავისი სილაღით შემოვა მუსიკა,
დემონის სუნთქვაშიც გაჩნდება ბგერები,
სიკვდილზე სიმღერას ვინც სევდით უსმინა,
სიყვარულს შემატა ფერები.

ტკივილით შემოსილ მშვენიერ სხეულზე,
დამქროლავს ჰანგების მსუბუქი მარაო
და კარზე, წარსულში დარდების ხვეულზე,
ნათელი სხივოსნობს, ნანაობს.

ეს ჰანგი განკურნავს ტკივილს და ხარვეზებს,
რადგანაც სიცრუემ არ მისცა მათ შვება;
სიმღერა, რომელიც უფსკრულებს არ ეძებს,
ვარსკვლავთა ციმციმში იშვება.

ოჰ, ნუ ეჭვიანობ, ნუ მკიცხავ მე ახლა,
რომ არის სიგიჟე, შფოთვაა გონების
და შთაგონებაა, რომელიც მეახლა,
ეს განცდა რჩეულებს მოელის.

მე კვლავ დავბრუნდები, სურვილი მომიყვანს,
შენს მკლავებს ხომ ისევ მორჩილი ვახსოვარ,
თმის ჩადრი დაფარავს უხერხულ მიმიკას,
ვიქცევი მაგ კოცნის მათხოვრად.

ჩემს თეთრ შუბლს შემორჩა ტუჩების სისველე,
მცხუნვარე ამბორი სულაც არ მებევრა,
მორცხვი და თავნება გოგონა ისევე,
შენს მკერდზე ჩამოთვლემს ნებივრად.

Eppur ti tradirò

Eppur ti tradirò.—Verrà ne l’ora
Che di mistero avvolge e terra e mar,
Un demone dal vasto occhio di fiamma
La mia fronte a baciar.

Ed io, tutta vibrante e tutta bianca,
Tremando scenderò da l’origlier;
E seguirò ne l’ombra il maestoso
Passo di quell’altier.

Egli susurrerà sul labbro mio
Cose sublimi che l’ignoto sa.—
E dal mio petto e dal mio cor, dinanzi
A l’âtra immensità,

Liberamente sgorgheranno i canti
Di quel dèmone al soffio avvivator:
I canti che singhiozzan ne la morte,
Che ridon ne l’amor:

Che sul tumulto dei dolori umani
Parlano di speranza e di pietà,
Schiudendo l’invocata e folgorante
Porta dell’al di là;

Che san tutte le colpe e tutti i sogni,
Che squarcian d’ogni frode il bieco vel:
Che son fatti dei gorghi d’ogni abisso,
Degli astri d’ogni ciel!…

Oh, non esser geloso.— Oh, non strapparmi
A quell’ora d’ardente voluttà:
A quell’ora di gioia e di follìa
Che solo il genio dà!…

Come prima, sommessa e innamorata
A le tue braccia mi vedrai tornar:
Smorta nel velo dei capelli sciolti
Il tuo bacio implorar.

E la mia fronte candida, che solo
Sfiorò de l’estro il labbro vincitor,
Come timida fronte di bambina
Ti dormirà sul cor!…

Ada Negri (1870-1945)