დასასრული

მინის კოლბაში მარტოსული ვარდია, თეთრი,
და სიჩუმეში სამოსს იხდის, შიშვლდება ნელა,
ვხედავ მომაკვდავს, როგორ სცვივა ფურცლები, ფერხთით
ეცემა ჩემთან, ფრთხილი, ნაზი შეხებით წყდება.
მიმოფანტულნი კეკლუცობენ, ჯერ არ აქვთ შიში,
იქნება ვინმემ, გონიერმა შეავლოთ ხელი,
იქნება ვინმემ დაუბრუნოს სული ყლორტს, შიშველს,
თუმცა ღეროზე გვირგვინების შებმაა ძნელი.
ვგრძნობ გულისცემას, დრო კი ჩუმი ნაბიჯით მტოვებს,
არ მმორჩილებენ წარმავალი ჩემი წუთები,
მინდა, თავიდან რომ შთავბერო სული ამ რტოებს,
გვირგვინს ვერ ვაბნევ ღეროზე და მეტად ვწუხდები,
გულს არ სურს ვარდის დასასრული და სიმარტოვე.

FINE

La rosa bianca, sola in una coppa
di vetro, nel silenzio si disfoglia
e non sa di morire e ch'io la guardo
morire. Un dopo l'altro si distaccano
i petali; ma intatti, immacolati,
un presso l'altro con un tocco lieve
posano, e stanno: attenti, se un prodigio
li risollevi o li ridoni, ancora
vivi, candidi ancora, al gambo spoglio.
Tal mi sento cadere sul cuore i giorni
del mio tempo fugace: intatti, e il cuore
vorrebbe, ma non può, comporli in una
rosa novella, su più alto stelo.

Ada Negri