გზად ხევსურეთისკენ !

ყველაფერი ასატანია, ნებისმიერი გრძნობა, ნებისმიერი ქცევა, მაგრამ ამ დამცირებით, ამ უარყოფითი გამოხატულებით, ერთხელ მაინც გაგჩენიათ საკუთარ თავთან კითხვა? ან გქონია კი სურვილი სინანულის გრძნობით განმსჭვალულიყავი?

ხანდახან ყველაფერი ერთმანეთში ირევა, საქმე ის არის, რომ მთავარია ყველა ჩვენ თავთან ვიყოთ მართლები, ყველას ყველაფერი მიეზღვევა, არავინ რჩება სასჯელის გარეშე, მაგრამ იმ დროისთვის გვიპყრობს რაღაც გრძნობა, რომელიც გვაიძულებს საკუთარ თავზე გადაბიჯებას და ისეთი ქმედებების ჩადენას რომელიც საერთოდ არ გვეკუთვნის ჩვენ.

რთული აქსიომაა....
თითქოს დავიღალეე...

მარტო ხარ მაშინაც კი როცა შენს ირგვლივ უამრავი ადამიანია და საკუთარი თავის ძიებაში მყოფი უეცრად სხვა ფიქრს მიეცემი, ოცნებად ქცეულს : გზად ხევსურეთისკენ !!!

მივაბიიჯებ ქანცგამოცლილი გრძელ მაღალ ბილიკზე რომეელსაც ბოლო არ უჩანს ..
სიციივისგაან აკანკალებულიი დალურჯებული სისხლიანი ტუუჩებიით, აცრემლიანებულიი თვალეებიით დაა აჩქარებული გულით, გულით რომელსაც თავისუფლება სწადია. 

გაგიკვირდებათ ფიქრებშიც კი მარტოვარ, მეგზურის გარეშე.
არავინ არ მყავს ისეთი ვიინც გაამოომყვება,  ვინც ჩემთაან ერთად იბრძოოლებს თავისუფლებიისთვის და ვიინც უბრალოდ გააბედავს გამოყოლას. 
ჩვეენ ხომ იმ სამყაროში ვცხოვრობთ საადაც "სიტყვის თავისუფლება" პირობიითია და არავინ არ იცის მისი მნიშვნელოობა გარდა ერთეულებისა..
 
დღესდღეობით კი ის გაცვეთილი ფრაზა "მხოლოდ მთებშია თავისუფლება" მოდის ერთ-ერთი ტენდენციაა.