უაზრო ლექსი

ჩვენს პოეტებს არ ემღერებათ
არც შეთრობისას,
არც სიამისთვის,
და ტკივილისას, მით უმეტეს, არ ემღერებათ.

ვნახე პოეტი, 
რომელიც ბევრს წერს იმისთვის, 
რომ ხალხს დააცვინოს
უპის ცრემლები.
ის არ დაეძებს სიგიჟეს,
გააზრებულად იკლავს თავს და 
იცავს წესებს, რის მიხედვითაც
ხალხს ტვინისთქმა მოერგება რგების გარეშეც.


ჩვენს პოეტებს უყვართ წერა
მამებზე,
ძმებზე,
ცოლებზე,
დებზე
და
ხანდახან მთვრალ მეზობლებზეც.
ზოგი ელის
გამოწვევას - 
არაუგვიანეს დღისა,
თვისა
ან
ასი წლისა -
ეს გამოწვევა ჭეშმარიტია და არ აყოვნებს.

მეც დავუწერ ლექსს 
შანტაჟიორებს,
ლოთებს,
მღვდლებს
და
ქუჩის მათხოვრებს.
მარტივად ითქვას - რაც აქამდე და ამის მერეც რთულად უნდა დავწერო ხოლმე.
დაე, 
იცოდნენ
შანტაჟიორმა ლოთმა მღვდლებმა,
რომ 
მათზე ბევრი წერს, 
მაგრამ მათთვის 
ცოტა ლექსი დაიწერება.