იმ ბაღის ბოლოს ჩემი ბავშვობაა

ადამიანმა უნდა წეროს და არ უნდა შერცხვეს, იმის, რასცა გრძნობსო, თქვეს და ფურცლებზე ტკივილის მეტი, ვერაფერიც ვეღარ დაწერეს.
ჩემს ოთახში კი ყოველი დილა ერთნაირად თენდება.
ერთნაირად იმღვრევა კედლებს შორის ღამის სიბნელე
და ერთიანად, სრული სიზუსტით იღვრება მზე.

სიკვდილზე წერაც ყველას გამოსდის,
სიკვდილზე ფიქრი- ნაკლებად.
მალე ერთი წელი შესრულდება, რაც ის ოთახი ცარიელია
და ოთახზე მეტად, სახატე კუთხეს აკლია ხნიერი კაცის პირჯვარი.
და ყოველ ღამე, შენს მაგივრად ვიწერ პირჯვარს,
და ყოველ ჯერზე, ოთახში შესვლისას,
მომდევს შენი ხმა,
რომლისთვისაც შვილიშვილი სულ ისეთივე პატარაა, როგორიც მაშინ,
მუხლებგატეხილი, რომ მორბოდა სახლში.
ზურგი მეწვის, და ზურგში მომდევს შენი ნაცნობი ხმა,
რომელსაც არასოდეს ენანება შვილიშვილისთვის, საგულდაგულოდ შენახული ტკბილეული. 

და ყოველ ღამით, გამუდმებით ერთი და იგივე საღამო მახსენდება.
შეშა და თოვლი.
სითბო და ბარდნა.
პაპის საწოლი და ამღვრეული, ცივი არაყი.

იმ ოთახში კი, სადაც უშენო დღეები მძინავს,
სადაც ცხოვრებისეულ კოშმარებს, 
იისფერ ძილბურანში ვემალები, 
საწოლის თავთან, ფანჯრის რაფაა.
ფანჯრის რაფაზე, ქოთნის ყვავილები და სახარება.
და ყოველ ღამით, შენს მაგივრად, ზუსტად შენსავით ლოცულობს, 
შენი ყველაზე პატარა შვილიშვილი, 
რომ არ მოაკლდეს, სახატის კუთხეს, ხნიერი კაცის პირჯვარი. 

იმ ბაღის ბოლოს ჩემი ბავშვობაა, 
და ყოველ ჯერზე,
ზურგში შენი ნაცნობი ხმა მომდევს, პა.