გაორება

ღამით ვერანდაზე, გერანი ცეკვავს,
ანტიკვარული კანდელაბრი, ხმაურით ეცემა,
დგახარ შუა ცენტრში, თითქოს წრეწირის 
და ხედავ, ქარის აკლიმატიზაციას
რომ დიუნებმა, ის მიატოვეს და პარაზიტი გახდნენ გირლანდას.
იცი, კოლიზია და ლეთარგია თავს არ განებებს.
სარკე ერთობა, შენი ბიუსტით,
შემდეგ იმსხვრევა, უხმოდ თავისით.
ეძებ ამულეტს, რომელიც ფიქცია_აბსურდია,
ანტიპათია ერთხელ გქონდა, უკვე დაკარგე.
გჭირს აგონია, ითხოვ პანაცეას,
წინ გიდევს ნექტარი, ერთი პირობით,
თუ ხორცს დატოვებ, თავის მშობელთან.
ხედავ პანაგიას, მარტო აღარ ხარ,
გრძნობა სინანული, გრჩება სამუდამოდ.